Stelling voor de maand december 2017

dec 1, 2017

De band die Nederlanders buiten Nederland met Nederland hebben verschilt natuurlijk van individu tot individu. Met onze stelling van de maand december 2017 vragen we het u op deze manier:

Ik woon nu al weer langere tijd buiten Nederland. Mijn paspoort zie ik als een onvervreemdbaar goed en ik voel mij nog altijd primair Nederlands staatsburger.

Laat u ons weten wat uw mening is?

20 Reacties

  1. Deze stelling vind ik nogal dubbel. Het zijn namelijk twee gegevens die erin zijn verwerkt. Mijn paspoort beschouw ik zoals ik mijn geboortebewijs beschouw, een onvervreemdbaar goed, “bedacht” door mijn ouders en hun keuze om mij in Nederland geboren te laten worden en mij daar op te voeden.

    Prima tot zover. Echter net als sommige vrouwen die zich een leven lang man voelen, mannen die zich vanaf hun geboorte vrouw voelen, voel ik me vanaf mijn eerste herinneringen géén Nederlander. In mijn pubertijd ontdekte ik de Mediterrane samenlevingen met al hun plussen en minnen en “kwam thúis”!

    Mijn dorpsgenoten zeggen dat ik ‘er één van hen ben’, mijn man benoemt mijn Andalusisch temperament, mijn kinderen vroegen zich al jong af ‘hoe het kwam dat iedereen in Andalucia op mama leek’. Kortom, ik voel me Mediterraan en nu ik sedert bijna twintig jaar in Andalucia woon, voel ik me meer Spaans dan ik me ooit Nederlands heb gevoeld.

    Ana

    Antwoord
  2. Ik onderschrijf deze stelling. Ik ben en blijf Nederlander ook al woon ik permanent in Spanje. Mochten zich onverhoopt in de persoonlijke sfeer “rampen” voordoen dan sluit ik terugkeer niet uit.

    Antwoord
  3. Sinds de schoftige gedwongen ziektekostenverzekering in 2006 en de “rechtspraak” discriminatie is geen discriminatie als het niet zo bedoeld is heb ik niets meer met Neteland.

    Als daar nog eens bijkomt de stiekeme belastings onderhandelingen zonder overgang, dan kan ik me alleen maar schamen.

    Geen land in Europa behandelt zijn landgenoten zo schunnig als Korea aan de Noordzee.

    Antwoord
    • Kan alleen maar zeggen dat ik het voor de volle 100% eens ben met P.B. Heijermans.

      Antwoord
    • Precies!

      Antwoord
  4. Geachte lezer,

    Inderdaad, ik woon al 16 jaren in het zuiden van Italië en mijn Nederlandse paspoort is onvervreemdbaar, maar wel uit noodzaak o.a. om je nationaliteit te kunnen aantonen bij reizen.

    En inderdaad, ik voel mij nog steeds Nederlander, maar de trots die ik ooit had een Nederlander te zijn, kalft steeds meer af. De wijze waarop de regering met zijn staatsburgers omgaat, in het bijzonder de ouderen én z.g. pensionado’s, is zwaar teleurstellend. Daar kunnen we zeker niet trots op zijn en durf in mijn woonland het huidige beleid van “onze regering” niet eens meer uit te leggen, omdat ik me daarvoor schaam.

    Het voert té ver om hier voorbeelden aan te halen; ik denk dat wij allen vele voorbeelden zelf wel kennen.

    Ben zeer benieuwd of er ooit nog eens een vorm van trots terug kan keren.

    Met vriendelijke groet,
    Bastiaan Ippel.

    Antwoord
  5. Ik ben blij dat de Europese rechter april dit jaar een streep heeft gehaald door de 90% eis uit de KBB regeling 2015 … zodat ik als inwoner van Duitsland toch weer kwalificerend belastingplichtige ben … en … zij het naar rato van het wereldinkomen … toch weer hypotheekrente kan aftrekken … en… de algemene heffingskorting en ouderenkorting ook overeind zullen blijven ….

    Antwoord
    • @Engelen
      Waarschijnlijk wordt het recente arrest X bedoeld. De reikwijdte daarvan is echter beperkt, zoals ik in mijn column “Kbb-regeling behoeft aanpassing naar aanleiding van het EUHvJ arrest X (C-283/15)” van 11 februari 2017 al stelde.

      Over het bepalen van het kriterium 90% van inkomen in Nederland belastbaar voor ib als ondergrens voor het kwalificeren als belastingplichtige (voor degenen die in de EU buiten Nederland wonen), valt op te merken dat:

      1. Nederland volgens het EHvJ dit kriterium mag hanteren (volgt uit het arrest Gschwind), maar het niet hoeft te hanteren: het kan ook een lager percentage hanteren (België doet dat bijvoorbeeld).

      2. Men naar EU-recht ook kwalificeert indien men onvoldoende inkomen heeft om in het woonland de daar bestaande fiscale voordelen (in verband met persoonlijke en gezinssituatie)voldoende te kunnen benutten. Nederland heeft dat ook vastgelegd in de uitzonderingsbepaling voor de kbb: 7.8 lid
      8 van de WetIB2001, en wel door te stellen dat men kwalificeert indien men vanwege te weinig inkomen geen (inkomsten)belasting betaalt in het woonland.

      3. Het arrest X stelt slechts dat indien men in een situatie verkeert als hierboven onder 2 bedoeld en men tevens inkomsten heeft uit meer dan één derde staat, de EU-staat (of: EU-staten) naar rato van het inkomen uit die herkomststaten de fiscale voordelen moet(en) verlenen. Daarbij doet niet ter zake of onder die derde herkomststaten ook niet-EU-staten zijn.

      Antwoord
    • Bedankt voor deze informatie.

      Antwoord
  6. Ook ik schaam me wezenloos voor mijn geboorteland Nederland. Wij wonen al weer 9 jaar in Duitsland en wij pensionada’s worden altijd gediscrimineerd zeker als het gaat over de ziektekosten.

    Nederland moet zich diep schamen hoe ze als enigste landje in Europa omgaan met de expats.

    Antwoord
  7. Ik ben hier en ik blijf hier. Die keuze heb ik gemaakt. Ik doe moeite om zoveel mogelijk deel uit te maken van de Spaanse gemeenschap. Ik leer de taal, de cultuur, heb Spaanse vrienden en ik integreer, zoals men dat in Nederland ook van buitenlanders verlangt. Ik wil hier thuis zijn.

    Mijn paspoort is voor mij slechts een reisdocument. Niet meer dan dat. Een paspoort wordt ook wel ´identiteitsbewijs´ genoemd. En dat is vreemd, want het document zegt eigenlijk zo weinig over je wezen, over wie je bent, over je identiteit.

    En of je hart meer in Spanje, of in Nederland ligt…..

    Antwoord
    • Ik had veel heimwee, de eerste jaren, maar nu ben ik ook ingeburgerd, na 18 jaar en voel me al meer Belg dan Nederlander. Mvrgr

      Antwoord
  8. Volledig eens met Har! Woon nu 14 jaar in Ierland. Heb verder niets meer met Nederland, kom een keer in een paar jaar daar om bepaalde artikelen te kopen. Enige wat ik mis zijn de jenever en bitterballen.

    Antwoord
  9. Ahaaa . . . bitterballen kun je zelf maken (www.nvk.at pagina recepten). Ik woon al 14 jaar in Oostenrijk en ben daar heel blij en tevreden mee. Een paspoort is een reisdocument, niet meer en niet minder. Ik ben en blijf een Nederlander, dat kan ik niet veranderen, maar ik voel mij zeker NIET primair een Nederlands staatsburger. Als men mij hier accepteert om wie ik ben en niet om wat ik ben, vind ik het prima zo.

    Antwoord
  10. Ik heb geen sterke nationalistische gevoelens, maar ben en blijf Nederlander en hou van dat land en de mensen.

    Maar ben vaak teleurgesteld in de overheid die zijn burgers niet omhelst maar zich opstelt als opponent: de zwakkeren worden behandeld als volledig onbekwaam, de middengroepen dragen alles en zijn de nieuwe lijfeigenen. Alleen de allersterkste kunnen zich vrij vechten.

    In die setting is een breed gedragen gemeenschapszin uiteindelijk onmogelijk, spijtig… In de laatste “primitieve” samenlevingen zoals die er nog steeds zijn, heeft men dat beter begrepen.

    Antwoord
  11. Wij wonen nu 31 jaar in Belgie, het enige dat mij herinnert aan Nederland is het NL koningshuis.
    Voor de rest kan het hele land ( lees de regeringen ) mij gestolen worden.
    Terug gaan naar NL NOOIT.!!!!
    Dat hebben de verschillende regeringen dus mooi bereikt door ons op te zadelen met o.a. een wangedrocht van een ziektekostenverzekering en andere maatregelen, waaruit de arrogante minachting voor de buitenlandse gepensioneerde steeds weer blijkt.

    Antwoord
  12. Woon sinds 1 juli in Duitsland en heb eerder ruim acht jaar in Engeland gewoond, maar blijf Nederlander. Dat de overheid expats als een soort melkkoe ziet is kwalijk, maar Nederland is voor mij de mensen die er wonen, de familie en kennissen, de cultuur etc. Die achtergrond maakt mij Nederlander.
    Dit staat los van het je aanpassen aan de cultuur en gewoonten van het nieuwe woonland.

    Antwoord
  13. Wat een vriendelijke en genuanceerde reactie van Frederik Londema op de stelling van december. De achtergrond die hij schetst was voor mij de primaire reden om na bijna 13 jaar verblijf in Spanje weer terug te gaan. Het gedoe in Catalonië dat je 5 jaar geleden al aan had zien kunnen komen, een secondaire. Het is ook de reden waarom mijn Britse echtgenoot zo graag in Nederland woont. Het is ook de reden waarom 70% van de expats graag een tijdje in Nederland doorbrengen (en blijven hangen, zoals mijn man).

    Nederlanders klagen graag en veel. Mijn verblijf in het buitenland en met name Spanje heeft me geleerd dat het allemaal wel mee valt. Ik ging niet ontevreden weg, verre van, en wat ik bij terugkomst aan trof was meer dan prettig. Daar kon geen mild klimaat met volop zon in de winter tegenop. Alles werkt hier en alles is geregeld. Dat kan een crime zijn voor anderen, ik vind het heerlijk. Het maakt me trouwens niet per sé trots op “mijn” land. Het is gewoon prettig om niet overal achteraan te gaan, -tig keren. Kortom een prettig land om in te wonen met vriendelijke, open mensen. Zeker hier in Haarlem.

    Ooit had ik de hoop dat er misschien wel eens een Europees paspoort zou komen. Als dat al gebeurt, zal ik het niet meer meemaken. Toen ik 45 jaar geleden met een Brit trouwde had ik zijn nationaliteit aan kunnen nemen. Dat vond en vind ik nog steeds niet nodig. Mijn Nederlandse nationaliteit én paspoort brengen mij waar ik wil zijn. Geldt ook voor mijn man met zijn Britse paspoort. Onze twee kinderen konden toen ze geboren werden in Woerden alleen de Britse nationaliteit krijgen, volgens de Nederlandse wetgeving. Tot hun 18e hadden zij en hun vader een verblijfsvergunning. Daarna kregen ze er ook de Nederlandse nationaliteit bij. Mijn schoondochter heeft verplicht de Turkse nationaliteit erbij en mijn kleinkinderen hebben ook de nationaliteit van hun Ierse vader. De andere kleinkinderen zijn allemaal op Frans grondgebied geboren. Het maakt allemaal niet uit.

    Zowel mijn man als ik hadden toen we 10 jaar op Spaans grondgebied hadden doorgebracht er voor kunnen kiezen de Spaanse nationaliteit aan te vragen. Als daar al sprake zou zijn van een inburgeringscursus dan was ik daar met (Spaanse én Catalaanse vlag en wimpel) doorgekomen.
    Ook dat vonden wij niet nodig.

    Voor velen in het buitenland, die zo’n bloedhekel hebben aan Nederland en alles wat Nederland vertegenwoordigt, is dat wellicht een optie. Het maakt weinig uit voor het pensioen, dat wordt tenslotte ook uitbetaald aan de gastarbeiders die naar hun geboortelanden terug keerden. Een enkeling heeft dat uit principe overwegingen gedaan.

    Antwoord
  14. Mijndert :

    – Mijn reisdocument (paspoort), eigendom van de Staat der Nederlanden,
    bestempelt me tot Nederlander vanwege de nationaliteit van mijn ouders.
    – Sinds 1979 heb ik een band met het Franse dorp dat mijn woonplaats is
    geworden en waar ik een bestuurlijke functie in het toerisme vervul.
    – Mijn studie werd afgerond in Parijs.
    – Mijn echtgenote is Française.
    – Geboren in Zuid-Limburg voel ik me voor-al Limburger (“Wie sjoan …» nog
    steeds); verder Lotois (inwoner van het departement Lot) en Europeaan.
    – Vergeleken bij mijn woonland, kan mijn geboorteland een aantal positieve
    eigenschappen op zijn conto bijschrijven: afschaffing van de doodstraf in
    1870, het vrouwenkiesrecht sinds 1917 (passief) en 1921 (actief), het
    functioneren van de volksvertegenwoordiging, hoge scores in de World
    University Ranking, de staatsorganisatie, etc. – vruchten van een
    vooruitstrevende cultuur.

    Maar ik mis er de convivialité, le vin d’amitié na een concert of een
    vergadering, het bon petit restaurant waar je de regionale gerechten proeft,
    de “korte(re) afstanden” tussen de maatschappelijke lagen, een geringe
    dichtheid van de bevolking en de vrijwel ongeschonden negentiende-eeuwse
    rurale architectuur in het landschap van mijn regio de Quercy.

    – Administratief word ook ik niet altijd op aangename wijze door “Den Haag”
    herinnerd aan mijn reisdocument (paspoort). Zo was er bijvoorbeeld die
    slecht voorbereide reorganisatie in 2006 van de ziektekostenregeling,
    verdedigd door vreemdsoortige personen zoals de toenmalige, arrogante,
    minister Hogervorst.

    Al met al, ondanks de talrijke vrienden in mijn land van herkomst :
    Een terugkeer naar Nederland is voor mij in geen enkel opzicht een optie.

    Antwoord
  15. In vele opzichten ben ik het wel eens met de soms stevige kritiek op de Nederlandse regeringen van de afgelopen jaren. Ik woon nu 27 jaar in Frankrijk, weliswaar op het platteland in het gebied van de baai van de Somme. Een uniek natuurgebied met een betrekkelijk mild klimaat, echter geen mederitaan klimaat.

    Het ongelooflijke gedoe rond de ziektekosten verzekeringen en de opvolgende rechtszaken welke door vele getroffenen , en door de vereniging(en) zijn gevoerd zonder wezenlijk resultaat, getuigt van een onbetrouwbare overheid waarvoor in de eerste plaats de politici de verantwoording dragen door dit te laten gebeuren en laten voortbestaan.

    Nederland en haar inwoners daaraan heb ik geen behoefte om over te klagen maar verder zegt het mij niet veel meer. Ik ben hier ingeburgerd en voel me er thuis.

    Ik zal echter nimmer terugkeer naar Nederland overwegen en wel om voor mij pricipiële redenen. Ik beschouw het Nederlandse rechtsysteem ver beneden peil en eerder vergelijkbaar met een derde wereldland dan zich te mogen scharen onder landen met een modern democratisch rechtstelsel. Om deze stelling te rechtvaardigen, het volgende: in mijn scheidingszaak welke over een tijds periode van 9 (negen) jaar zich afspeelde, middels rechtbank, gerechtshof, hoge raad, en dat tot twee keer toe, heb ik moeten konstateren dat processen-verbaal van zittingen het begrip proces-verbaal een loze vertekening is van wat het zou moeten zijn n.l. een exacte weergave van datgene wat is gepasseerd gedurende een zitting. Een griffier maakt een paar aantekeningen en als dan na weken, en soms maanden als gevolg van uitstel uiteindelijk een uitspraak komt, en dan om een proces-verbaal gevraagd wordt, blijkt dat die er niet is en nog moet worden uitgewerkt (verzonnen) en opgesteld en ter goedkeuring moet worden voorgelegd aan de voorzittende rechter.

    Verscheidene keren is het mij gebleken dat het proces-verbaal dan dient om de uitspraak te ondersteunen en niet om een getrouwe afspiegeling van de feitelijke gebeurtenissen. Klachten hierover worden niet geaccepteerd en ook de commissie juridische zaken uit de tweede kamer heeft er geen boodschap aan. De minister destijds liet het ook afweten en de betrokken kamerleden hebben niet het fatsoen gehad om correspondentie mijnerzijds te beantwoorden ondanks tot drie keer toe herinnerd te worden.

    Verder is mij ook bij de laatste verkiezingen wederom gebleken dat geen enkele politieke partij zich ook maar in de geringste vorm zich wenst in te laten met de problematiek van de expats. Hetzelfde geldt trouwens ook voor MEP’s van de Nederlandse politieke partijen.

    Antwoord

Laat een reactie achter voor Marius Van de Wiel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Met het plaatsen van een reactie accepteert u het privacybeleid.