“In veel Europese landen is het allang vanzelfsprekend dat een burger orgaandonor is, tenzij hij daar bij leven uitdrukkelijk bezwaar tegen heeft gemaakt. Waarom dan toch die twijfel in Nederland? De Nederlander is baas in eigen lichaam, maar hij is niet erg gul in het schenken van zijn organen. Nederland behoort tot de Europese landen waar de minste donaties worden gedaan, mede doordat organen alleen kunnen worden uitgenomen als een donor bij leven toestemming heeft gegeven..”
Lees verder in: De Volkskrant, 4 februari 2018 (auteur Peter Giesen), en De Telegraaf, 11 februari 2018 en De Telegraaf 13 februari 2018.
Ik raad de auteur Peter Giesen zijn huiswerk beter te doen wat Spanje betreft!
Interessant om de zakelijke cijfers m.b.t. orgaandonaties in Europa te lezen. Minder interessant vind ik het dat journalist Peter Giesen probeert om het D66-standpunt te verkopen als zijnde een zakelijke morele noodzaak. Dat hij doet voorkomen (onder het kopje “Rouwende familieleden”) dat Olivier Bastien zijn directe reactie geeft op het wetsontwerp van Pia Dijkstra, vind ik een vorm van misleiding naar de lezer. Tot zover mijn algemene reactie op het artikel.
Waar het mij en velen met mij méér om gaat, is de huidige onzekerheid van de nabestaanden. Onder hetzelfde kopje “Rouwende familieleden”, wil Pia Dijkstra geen veto aan de nabestaanden geven. En juist dáár zit m.i. de wrevel.
Als de donor bij leven akkoord is met de wet en ook zijn nabestaanden, is alles oké. Idem met de nee-registratie.
Echter, het kan zeker voorkomen dat dit onderwerp niet eerder besproken werd binnen de familie en pas na overlijden aan de orde komt. Het moet dan mogelijk zijn voor de nabestaanden om het finale antwoord van ja of nee te kunnen zeggen. Die garantie wordt nu niet gegeven. Dit werd arrogant afgedaan met “op stofzuigers geef je garantie”.
Hierbij merk ik op dat ik vóór orgaandonatie was (m.u.v. mijn hart !!!), maar de vraag diende zich aan wie ik het meest dien te respecteren, t.w. mijn eigen kinderen (tegen) óf deze dwangmatige wet (voor) zonder garanties.
Wie het weet mag het (onderbouwd) zeggen.
Met vriendelijke groet,
Bastiaan Ippel.
Ondanks dat ik mij al jarenlang heb opgeven als donor, begin ik toch te twijfelen.
Er is veel discussie en verschil van mening onder artsen over: “Wanneer is iemand hersendood”. In ieder geval snijden ze in een nog levend lichaam.
Er zijn gevallen bekend waarbij een “hersendode” patiënt, later toch weer tekenen van leven gaf of zelfs weer genas.
Ik denk dat er met deze wetgeving heel zorgvuldig moet worden omgegaan en duidelijke grenzen moeten worden gesteld. In ieder geval veel zorgvuldiger dan destijds met de invoering van de ZVW.
Toentertijd en ook nu weer gebeurt het alleen maar om snel politieke Partij succesjes te behalen. (Verkiezingen in aantocht of een nieuw Kabinet dat politiek wil scoren.) Dus misschien meld ik me wel af, ik ga in ieder geval nog eens goed de wetgeving hierover in mijn woonland nalezen. (Zwitserland)