Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat uit art. 18 lid 1 Verdrag Nederland-Zwitserland 2010, zoals dat luidt per 30 november 2020, volgt dat Nederland het heffingsrecht heeft over socialezekerheidsuitkeringen afkomstig uit Nederland, ongeacht of daarop fiscale faciliëring van toepassing is.

X woont in Zwitserland en ontvangt een AOW-uitkering waarop geen premies volksverzekeringen zijn ingehouden. X heeft in het verleden een aantal jaar vrijwillig premies volksverzekeringen betaald. Per 30 november 2020 is het Verdrag Nederland-Zwitserland 2010 gewijzigd, waardoor Nederland op grond van dat verdrag het heffingsrecht (tot maximaal 15%) heeft gekregen over de AOW-uitkeringen. Vanaf 1 januari 2021 is 15% loonbelasting ingehouden over de AOW-uitkeringen van X. In geschil is of Nederland belasting mag heffen over het deel van de AOW dat is opgebouwd door middel van vrijwillig betaalde premies volksverzekeringen.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat uit art. 18 lid 1 Verdrag Nederland-Zwitserland 2010 volgt dat Nederland het heffingsrecht heeft over socialezekerheidsuitkeringen afkomstig uit Nederland, ongeacht of daarop fiscale faciliëring van toepassing is. Verdragen moeten volgens het Verdrag van Wenen worden uitgelegd overeenkomstig de tekst van het verdrag. Een puur grammaticale uitleg van art. 18 van het Verdrag leidt tot de conclusie dat voor AOW-uitkeringen art. 18 lid 1 Verdrag van toepassing is. Lid 2 van die bepaling regelt weliswaar dat een pensioen of andere soortgelijke beloning of lijfrente wordt geacht afkomstig te zijn uit een verdragsluitende staat als aldaar fiscale faciliëring van toepassing was, maar die bepaling ziet niet op socialezekerheidsuitkeringen. Verder kan uit de toelichting van het Wijzigingsprotocol bij het Verdrag niet worden afgeleid dat Nederland en Zwitserland iets anders hebben bedoeld dan in art. 18 Verdrag staat. X’ beroep is ongegrond.