Dit gastenboek is bedoeld voor bijdragen en opmerkingen van bezoekers van onze site (leden en niet-leden). Vermeld altijd uw e-mail adres zodat wij eventueel contact met u kunnen opnemen. Met vermelding van uw e-mail adres kunnen anderen u óók bereiken. Mocht u een bericht achterlaten en nog geen lid van de VBNGB zijn dan nodigen wij u uit om lid te worden. Daar wordt de Vereniging sterker door.
Ons gastenboek wordt gemodereerd. Dat betekent dat uw bericht niet meteen verschijnt; het moet eerst worden vrijgegeven. Het gebruik van aliassen wordt niet toegestaan. Bedenk bij het schrijven dat iedere bezoeker van de site uw stuk kan lezen!
125 berichten.
@ Willeke,
Ja, zo kun je het stellen, en dat volgde ook al uit mijn bijdragen. Je zou kunnen toevoegen aan degenen die toegang hebben tot HCB op basis van verzekering: degenen die over een part. verzekering ( bijv. een wereldverzekering, afgesloten met een Spaanse of elders gevestigde verzekeraar) of een reisverzekering (vanuit Spanje afgesloten, maar ook elders) beschikken die krachtens de polisvoorwaarden toegang biedt. Veelal zullen reisverzekeringen het wonen in Spanje uitsluiten.
Daarnaast hebben misschien degenen die buiten Spanje wonen in de EU/EER/Zw. als verdragsgerechtigde onder bepaalde (medische) voorwaarden toegang tot HCB. Dat is echter onzeker (zie mijn vorige bericht over arrest Reinke).
Ja, zo kun je het stellen, en dat volgde ook al uit mijn bijdragen. Je zou kunnen toevoegen aan degenen die toegang hebben tot HCB op basis van verzekering: degenen die over een part. verzekering ( bijv. een wereldverzekering, afgesloten met een Spaanse of elders gevestigde verzekeraar) of een reisverzekering (vanuit Spanje afgesloten, maar ook elders) beschikken die krachtens de polisvoorwaarden toegang biedt. Veelal zullen reisverzekeringen het wonen in Spanje uitsluiten.
Daarnaast hebben misschien degenen die buiten Spanje wonen in de EU/EER/Zw. als verdragsgerechtigde onder bepaalde (medische) voorwaarden toegang tot HCB. Dat is echter onzeker (zie mijn vorige bericht over arrest Reinke).
Is het niet eenvoudiger om gewoon te stellen dat gepensioneerden met een Nederlands pensioen woonachtig in Spanje en dan met name in de Benidorm regio geen toegang hebben tot het als "Nederlandse" ziekenhuis te kwalificeren HCB in Benidorm, tenzij ze een Nederlandse zorgverzekering hebben (al dan niet als "spookburger"), of wellicht een particuliere zorgverzekering bij een Spaanse verzekeraar met wie HCB ook contracten heeft afgesloten, of een zak met geld (sec)?
Dat er in uitzonderlijke gevallen mogelijkheden voor verdragsgerechtigden in Spanje zouden zijn in een part. ziekenhuis, maar dan buiten Spanje, behandeld te worden is misschien af te leiden uit onderstaande zaak (Reinke) die in Duitsland aan de orde is geweest. Het ging hier om een gepensioneerde wonend buiten Duitsland die, vermoedelijk urgent, behandeld moest worden in Duitsland bij tijdelijk verblijf en in een staatsziekenhuis niet terecht kon. Omdat uiteindelijk de Duitse Krankenkasse voordat het EHvJ kon beslissen alsnog toestond de kosten van behandeling in het part. ziekenhuis, tegen een Duitse nationale bepaling in, toch te betalen verklaarde het EHvJ het verzoek van prejudiciële vragen niet meer ontvankelijk. Dat is terecht, maar wel jammer, omdat nu het EHvJ over de hoogte van de te vergoeden kosten (die in een part. ziekenhuis vaak hoger zullen zijn) evenmin heeft kunnen oordelen.
Let wel, het gaat dus om iemand die bij tijdelijk verblijf buiten zijn woonland dringend behandeling nodig heeft. Voor ZVW verzekerden die in Spanje aankloppen in een dergelijke situatie bij HCB is dat geen probleem omdat ze onder de ZVW die toegang (met vergoedingsrecht tot max. Nederlands wettelijk tarief, in samenhang met hun polisvoorwaarden van de verzekeraar ) al hebben. Voor gepensioneerde verdragsgerechtigden die buiten hun woonland in een part. ziekenhuis behandeld worden is het jammer dat het EHvJ niet anders kon doen dan niet-ontvankelijk verklaren, zowel wat betreft de toegang voor hen van particuliere ziekenhuizen als de hoogte van de toe te kennen vergoeding. Uit andere arresten is daar wel wat meer over te zeggen, zoals het arrest Stamatelaki en ook op basis van de Patientenrichtlijn. Maar dan betreft het nog steeds een situatie van grensoverschrijdende zorg, niet een situatie dat een (gepensioneerde) verdragsgerechtigde binnen zijn woonland in een part. ziekenhuis zich laat behandelen.
Ik citeer het verzoek van Reinke:
" Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Landessozialgericht Berlin-Brandenburg (Duitsland) op 18 juli 2008 - Christel Reinke / AOK Berlin
(Zaak C-336/08)
Procestaal: Duits
Verwijzende rechter
Landessozialgericht Berlin-Brandenburg
Partijen in het hoofdgeding
Verzoekende partij: Christel Reinke
Verwerende partij: AOK Berlin
Prejudiciële vragen
Omvat het recht op kostenvergoeding volgens artikel 34, leden 4 en 5 van verordening (EEG) nr. 574/72(1) ook de kosten die voor een spoedbehandeling van een pensioentrekker die krachtens artikel 31 van verordening nr. 1408/71 recht heeft op prestaties, zijn gemaakt in een particuliere kliniek in de verblijfplaats, wanneer het dienstdoende ziekenhuis de behandeling als verstrekking wegens overbelasting heeft geweigerd?
Kan de kostenvergoeding worden beperkt tot de vergoedingstarieven bedoeld in artikel 34, lid 4, van verordening (EEG) nr. 574/72, wanneer de betaling van verstrekkingen van ziekenhuizen door het bevoegde orgaan niet op basis van abstracte, algemene tarieven plaatsvindt, maar individueel, afzonderlijk bij overeenkomst is geregeld en de verstrekkingen bovendien naar nationaal recht ook niet zijn beperkt tot behandelingen in bepaalde ziekenhuizen?
Is een nationale bepaling volgens welke vergoeding van de kosten van behandeling in een particulier ziekenhuis in een andere lidstaat is uitgesloten, ook in geval van een spoedbehandeling, verenigbaar met de artikelen 49 EG, 50 EG en 18 EG? "
Let wel, het gaat dus om iemand die bij tijdelijk verblijf buiten zijn woonland dringend behandeling nodig heeft. Voor ZVW verzekerden die in Spanje aankloppen in een dergelijke situatie bij HCB is dat geen probleem omdat ze onder de ZVW die toegang (met vergoedingsrecht tot max. Nederlands wettelijk tarief, in samenhang met hun polisvoorwaarden van de verzekeraar ) al hebben. Voor gepensioneerde verdragsgerechtigden die buiten hun woonland in een part. ziekenhuis behandeld worden is het jammer dat het EHvJ niet anders kon doen dan niet-ontvankelijk verklaren, zowel wat betreft de toegang voor hen van particuliere ziekenhuizen als de hoogte van de toe te kennen vergoeding. Uit andere arresten is daar wel wat meer over te zeggen, zoals het arrest Stamatelaki en ook op basis van de Patientenrichtlijn. Maar dan betreft het nog steeds een situatie van grensoverschrijdende zorg, niet een situatie dat een (gepensioneerde) verdragsgerechtigde binnen zijn woonland in een part. ziekenhuis zich laat behandelen.
Ik citeer het verzoek van Reinke:
" Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Landessozialgericht Berlin-Brandenburg (Duitsland) op 18 juli 2008 - Christel Reinke / AOK Berlin
(Zaak C-336/08)
Procestaal: Duits
Verwijzende rechter
Landessozialgericht Berlin-Brandenburg
Partijen in het hoofdgeding
Verzoekende partij: Christel Reinke
Verwerende partij: AOK Berlin
Prejudiciële vragen
Omvat het recht op kostenvergoeding volgens artikel 34, leden 4 en 5 van verordening (EEG) nr. 574/72(1) ook de kosten die voor een spoedbehandeling van een pensioentrekker die krachtens artikel 31 van verordening nr. 1408/71 recht heeft op prestaties, zijn gemaakt in een particuliere kliniek in de verblijfplaats, wanneer het dienstdoende ziekenhuis de behandeling als verstrekking wegens overbelasting heeft geweigerd?
Kan de kostenvergoeding worden beperkt tot de vergoedingstarieven bedoeld in artikel 34, lid 4, van verordening (EEG) nr. 574/72, wanneer de betaling van verstrekkingen van ziekenhuizen door het bevoegde orgaan niet op basis van abstracte, algemene tarieven plaatsvindt, maar individueel, afzonderlijk bij overeenkomst is geregeld en de verstrekkingen bovendien naar nationaal recht ook niet zijn beperkt tot behandelingen in bepaalde ziekenhuizen?
Is een nationale bepaling volgens welke vergoeding van de kosten van behandeling in een particulier ziekenhuis in een andere lidstaat is uitgesloten, ook in geval van een spoedbehandeling, verenigbaar met de artikelen 49 EG, 50 EG en 18 EG? "
Wat een aardige discussie.
Hoewel ik nu al weer 2 jaar permanent in Nederland woon en in die tijd geen voet meer heb gezet op Spaanse bodem (geen spookburger dus), heb ik het hele Zvw vanaf, pakweg 2005 meegemaakt en was er aktief bij betrokken.
Ik wens iedereen die initiatieven ontplooit om een zelfde situatie te bereiken waarin de gepensioneerden op Nederlands grondgebied zich bevinden, succes toe.
Ik heb nu aan den lijve ervaren hoe plezierig en ongecompliceerd dat is. Datzelfde zal waarschijnlijk ook gelden voor Nederlandse gepensioneerden in het grensgebied met Belgie en Duitsland. Zij kunnen op vrij makkelijke wijze gebruik maken van de "pensioenlandzorg". Wat zorg betreft "best out of both worlds".
Wat HCB betreft, geen optie voor "CAK polishouders". Alleen een optie met een extra particuliere verzekering (ik noem het "extra" want hij is zeker niet aanvullend, zoals in Nederland een aanvullende dekking bovenop de basisverzekering bij dezelfde zorgverzekeraar), hetzij in Nederland (zeer prijzig) of in Spanje (moeizaam voor 65+-ers en zeker voor 70-+ers). Ik spreek uit ervaring: een particuliere zorgverzekering bij DKV naast de verplichte afdrage voor publieke zorg in Spanje, veelal voor de "cure" en zelden tot nooit voor de "care".
Zoals de steeds terugkerende discussie al aangeeft over deze bestaande situatie zal er een lange weg te gaan zijn.
Hoewel ik nu al weer 2 jaar permanent in Nederland woon en in die tijd geen voet meer heb gezet op Spaanse bodem (geen spookburger dus), heb ik het hele Zvw vanaf, pakweg 2005 meegemaakt en was er aktief bij betrokken.
Ik wens iedereen die initiatieven ontplooit om een zelfde situatie te bereiken waarin de gepensioneerden op Nederlands grondgebied zich bevinden, succes toe.
Ik heb nu aan den lijve ervaren hoe plezierig en ongecompliceerd dat is. Datzelfde zal waarschijnlijk ook gelden voor Nederlandse gepensioneerden in het grensgebied met Belgie en Duitsland. Zij kunnen op vrij makkelijke wijze gebruik maken van de "pensioenlandzorg". Wat zorg betreft "best out of both worlds".
Wat HCB betreft, geen optie voor "CAK polishouders". Alleen een optie met een extra particuliere verzekering (ik noem het "extra" want hij is zeker niet aanvullend, zoals in Nederland een aanvullende dekking bovenop de basisverzekering bij dezelfde zorgverzekeraar), hetzij in Nederland (zeer prijzig) of in Spanje (moeizaam voor 65+-ers en zeker voor 70-+ers). Ik spreek uit ervaring: een particuliere zorgverzekering bij DKV naast de verplichte afdrage voor publieke zorg in Spanje, veelal voor de "cure" en zelden tot nooit voor de "care".
Zoals de steeds terugkerende discussie al aangeeft over deze bestaande situatie zal er een lange weg te gaan zijn.
@Rudi, met betrekking tot Clinica Benidorm
Je suggestie dat verdragsgerechtigden wonend in Spanje toegang zouden moeten krijgen tot Clinica Benidorm is uiteraard zeer welkom, maar is in het verleden al eens door de VNGS (een van de voorlopers van de VBNGB) aan de orde gesteld bij het Ministerie van VWS. Dat is toen afgewezen, met als argument dat het niet in Vo883/2004, de Europese regelgeving dus, past. Het zou dus een Nederlands politiek besluit vereisen tot uitbreiding van het dekkingspakket in de door jou bedoelde zin (maar dan zal het natuurlijk soortgelijk in andere verdragslanden geregeld moeten worden). Dat kan of door opnemen van extra rechten in de ZVW (logischerwijs met hogere premie, denk ik) of door opnemen in een bijlage van Vo883/2004 (voor Nederland als bevoegde pensioenstaat). Het lijkt me inderdaad wenselijk dit op de lobby-agenda te houden. In theorie zou in het kader van de pensioenlandzorg een arts in Nederland (na onderzoek aldaar) zelfs een verdragsgerechtigde naar Clinica Benidorm kunnen doorsturen, gezien EHvJ jurisprudentie. Maar dat kan slechts onder de strenge medische voorwaarde dat slechts daar, dus niet in Nederland, een geschikte behandeling kan plaatsvinden. Aan zo'n voorwaarde zal niet snel voldaan zijn.
Het alternatief is dat verdragsgerechtigden in Spanje een aanvullende part. verzekering sluiten (en sommigen deden dat) die toegang verschaft tot Clinica Benidorm.
Zoals gezegd, de Patientenrichtlijn biedt in dezen ook geen soelaas, alleen al omdat Spanje het land van aansluiting is voor verdragsgerechtigden onder die Richtlijn (Spanje rekent namelijk voor gepensioneerde verdragsgerechtigden op vaste kosten af met de bevoegde pensioenstaat). In andere landen, die op werkelijke kosten afrekenen is Nederland voor de richtlijn de staat van aansluiting. Daar zou misschien een proefproces gevoerd kunnen worden om toegang te kunnen krijgen als verdragsgerechtigde tot een vergelijkbaar part. ziekenhuis in het woonland. Maar voorlopig is de uitleg van de richtlijn door de EC en diverse juristen dat dit niet zo veel kans van slagen maakt omdat het grensoverschrijdende aspect zou ontbreken: een verdragsgerechtigde die in zijn eigen woonland naar een part. ziekenhuis zou gaan brengt immers geen overschrijding van de landsgrens met zich.
Een laatste mogelijkheid is dat de Spaanse ziektekostenwetgeving veranderd wordt in die zin dat (tegen publiek tarief mag je dan aannemen) aan Spaans wettelijk verzekerden toegang verschaft wordt tot een part. kliniek als Clinica Benidorm. Van zo'n uitbreiding van het woonlandpakket zouden verdragsgerechtigden ook profiteren. Of de Spaanse regering, samen met de Clinica Benidorm, die weg op zouden willen gaan?
Je suggestie dat verdragsgerechtigden wonend in Spanje toegang zouden moeten krijgen tot Clinica Benidorm is uiteraard zeer welkom, maar is in het verleden al eens door de VNGS (een van de voorlopers van de VBNGB) aan de orde gesteld bij het Ministerie van VWS. Dat is toen afgewezen, met als argument dat het niet in Vo883/2004, de Europese regelgeving dus, past. Het zou dus een Nederlands politiek besluit vereisen tot uitbreiding van het dekkingspakket in de door jou bedoelde zin (maar dan zal het natuurlijk soortgelijk in andere verdragslanden geregeld moeten worden). Dat kan of door opnemen van extra rechten in de ZVW (logischerwijs met hogere premie, denk ik) of door opnemen in een bijlage van Vo883/2004 (voor Nederland als bevoegde pensioenstaat). Het lijkt me inderdaad wenselijk dit op de lobby-agenda te houden. In theorie zou in het kader van de pensioenlandzorg een arts in Nederland (na onderzoek aldaar) zelfs een verdragsgerechtigde naar Clinica Benidorm kunnen doorsturen, gezien EHvJ jurisprudentie. Maar dat kan slechts onder de strenge medische voorwaarde dat slechts daar, dus niet in Nederland, een geschikte behandeling kan plaatsvinden. Aan zo'n voorwaarde zal niet snel voldaan zijn.
Het alternatief is dat verdragsgerechtigden in Spanje een aanvullende part. verzekering sluiten (en sommigen deden dat) die toegang verschaft tot Clinica Benidorm.
Zoals gezegd, de Patientenrichtlijn biedt in dezen ook geen soelaas, alleen al omdat Spanje het land van aansluiting is voor verdragsgerechtigden onder die Richtlijn (Spanje rekent namelijk voor gepensioneerde verdragsgerechtigden op vaste kosten af met de bevoegde pensioenstaat). In andere landen, die op werkelijke kosten afrekenen is Nederland voor de richtlijn de staat van aansluiting. Daar zou misschien een proefproces gevoerd kunnen worden om toegang te kunnen krijgen als verdragsgerechtigde tot een vergelijkbaar part. ziekenhuis in het woonland. Maar voorlopig is de uitleg van de richtlijn door de EC en diverse juristen dat dit niet zo veel kans van slagen maakt omdat het grensoverschrijdende aspect zou ontbreken: een verdragsgerechtigde die in zijn eigen woonland naar een part. ziekenhuis zou gaan brengt immers geen overschrijding van de landsgrens met zich.
Een laatste mogelijkheid is dat de Spaanse ziektekostenwetgeving veranderd wordt in die zin dat (tegen publiek tarief mag je dan aannemen) aan Spaans wettelijk verzekerden toegang verschaft wordt tot een part. kliniek als Clinica Benidorm. Van zo'n uitbreiding van het woonlandpakket zouden verdragsgerechtigden ook profiteren. Of de Spaanse regering, samen met de Clinica Benidorm, die weg op zouden willen gaan?
Naar aanleiding van de discussie tussen Henk Komdeur en Jan de Voogd wil ik graag het volgende toevoegen, vanuit mijn expertise en ervaringen als jurist en oud-bestuurslid van de VBNGB.
Ik was ooit voornemens de geschiedenis van de VBNGB en haar voorganger(s) nog eens te schrijven, met als ondertitel Over de grenzen van de rechtsstaat Nederland. Ik kan niet alleen lezen en schrijven (dat is in Spanje, waar ik woon, een categorie ..), maar ben ook jurist, en heb voldoende achtergrond om e.e.a. inhoudelijk te kunnen beoordelen.
Het is volstrekt duidelijk dat de voorganger van de VBNGB destijds steken heeft laten vallen. Dat geldt zeker ook voor de toenmalige advocaat.
Ik ben er van overtuigd dat de CRvB drie fouten heeft gemaakt: ze heeft ten eerste onvoldoende en onjuiste uitvoering gegeven aan de verwijzing door het HvJEU, leidend tot de fameuze "bestuurlijke naiviteit". Ze heeft ten onrechte gesteld dat het criterium "opzettelijk" er toe doet bij het vaststellen van discriminatie (=ten onrechte een onderscheid maken). Dat doet er helemaal niet toe. Het College voor de Rechten van de Mens heeft mij dat schriftelijk bevestigd. Ten derde heeft de CRvB zich wel uitvoerig laten voorlichten door het verantwoordelijke ministerie, maar daar zitten bakken misinformatie in, vooral door het ontbreken van relevante informatie.
Toen ik nog actief bij de VBNGB betrokken was hebben we overwogen om een herziening van de uitspraak uit 2012 aan te vragen. Dat is een erg hoge drempel, die advocaten ons ontraden hebben.
Natuurlijk kan een nieuwe uitspraak worden uitgelokt, en die kan worden voorgelegd aan het HvJEU. Maar ook dat is een juridisch lastig traject.
Dus heel veel unierechtelijke argumenten snijden wel hout, maar laten zich erg moeilijk vertalen in een nieuwe juridische procedure met voldoende kans van slagen. Het klassieke verschil tussen "gelijk hebben" en "gelijk krijgen".
In 2016/2017 heeft de VBNGB op basis van meerdere gesprekken met NL advocaten en deskundigen besloten het juridische traject uit het verleden verder te laten rusten. Als zijnde niet opportuun (meer). Zoals Cees van der Wiel in zijn notitie (zie op de site onder Factsheets) aangaf: het was een procedure die niet gewonnen kon worden. Ondanks alle gelijk van mensen met goede argumenten.
In plaats daarvan werd het adagium: Kijk eens vooruit. Dat is een project dat ik zelf nu handen en voeten geef. De VBNGB wil niet aan dit project meedoen, omdat het veel ruimer is dan uitsluitend een zich verzetten tegen het onrecht uit 2006. Om verschillende redenen begrijpelijk en door mij gerespecteerd. Dat project ziet o.a. op een verkenning naar de mogelijkheden om concreet een vrijwilige opt-in voor de ZVW, en een exporteerbaarheid naar buiten NL van de Wlz en de Wmo. Dat is mijn uitdaging.
Ik blijf beschikbaar voor iedereen die een juridisch traject wil inzetten, maar wil wel realistisch blijven, en zal altijd iedereen (ook Henk) aanspreken op realiteitszin. Dit verleden laat zich niet meer veranderen. Wat je wilt bereiken door naar het verleden te kijken, kun je veel beter bereiken door naar de toekomst te kijken, en daar veranderingen te gaan voorstellen/aansturen/initiëren/lobbyen etc.
Mijn project Kijk eens vooruit kan overigens alle steun van een ieder gebruiken! Op 29 november 2018) heb ik in een wetenschappelijk forum in NL een eerste presentatie gegeven over het project op een wetenschappelijk congres van de NL Vereniging voor Gezondheidseconomen. ik ga nu verder voor een onderzoeks-subsidie om het project op papier te krijgen.
Ik was ooit voornemens de geschiedenis van de VBNGB en haar voorganger(s) nog eens te schrijven, met als ondertitel Over de grenzen van de rechtsstaat Nederland. Ik kan niet alleen lezen en schrijven (dat is in Spanje, waar ik woon, een categorie ..), maar ben ook jurist, en heb voldoende achtergrond om e.e.a. inhoudelijk te kunnen beoordelen.
Het is volstrekt duidelijk dat de voorganger van de VBNGB destijds steken heeft laten vallen. Dat geldt zeker ook voor de toenmalige advocaat.
Ik ben er van overtuigd dat de CRvB drie fouten heeft gemaakt: ze heeft ten eerste onvoldoende en onjuiste uitvoering gegeven aan de verwijzing door het HvJEU, leidend tot de fameuze "bestuurlijke naiviteit". Ze heeft ten onrechte gesteld dat het criterium "opzettelijk" er toe doet bij het vaststellen van discriminatie (=ten onrechte een onderscheid maken). Dat doet er helemaal niet toe. Het College voor de Rechten van de Mens heeft mij dat schriftelijk bevestigd. Ten derde heeft de CRvB zich wel uitvoerig laten voorlichten door het verantwoordelijke ministerie, maar daar zitten bakken misinformatie in, vooral door het ontbreken van relevante informatie.
Toen ik nog actief bij de VBNGB betrokken was hebben we overwogen om een herziening van de uitspraak uit 2012 aan te vragen. Dat is een erg hoge drempel, die advocaten ons ontraden hebben.
Natuurlijk kan een nieuwe uitspraak worden uitgelokt, en die kan worden voorgelegd aan het HvJEU. Maar ook dat is een juridisch lastig traject.
Dus heel veel unierechtelijke argumenten snijden wel hout, maar laten zich erg moeilijk vertalen in een nieuwe juridische procedure met voldoende kans van slagen. Het klassieke verschil tussen "gelijk hebben" en "gelijk krijgen".
In 2016/2017 heeft de VBNGB op basis van meerdere gesprekken met NL advocaten en deskundigen besloten het juridische traject uit het verleden verder te laten rusten. Als zijnde niet opportuun (meer). Zoals Cees van der Wiel in zijn notitie (zie op de site onder Factsheets) aangaf: het was een procedure die niet gewonnen kon worden. Ondanks alle gelijk van mensen met goede argumenten.
In plaats daarvan werd het adagium: Kijk eens vooruit. Dat is een project dat ik zelf nu handen en voeten geef. De VBNGB wil niet aan dit project meedoen, omdat het veel ruimer is dan uitsluitend een zich verzetten tegen het onrecht uit 2006. Om verschillende redenen begrijpelijk en door mij gerespecteerd. Dat project ziet o.a. op een verkenning naar de mogelijkheden om concreet een vrijwilige opt-in voor de ZVW, en een exporteerbaarheid naar buiten NL van de Wlz en de Wmo. Dat is mijn uitdaging.
Ik blijf beschikbaar voor iedereen die een juridisch traject wil inzetten, maar wil wel realistisch blijven, en zal altijd iedereen (ook Henk) aanspreken op realiteitszin. Dit verleden laat zich niet meer veranderen. Wat je wilt bereiken door naar het verleden te kijken, kun je veel beter bereiken door naar de toekomst te kijken, en daar veranderingen te gaan voorstellen/aansturen/initiëren/lobbyen etc.
Mijn project Kijk eens vooruit kan overigens alle steun van een ieder gebruiken! Op 29 november 2018) heb ik in een wetenschappelijk forum in NL een eerste presentatie gegeven over het project op een wetenschappelijk congres van de NL Vereniging voor Gezondheidseconomen. ik ga nu verder voor een onderzoeks-subsidie om het project op papier te krijgen.
Met betrekking tot Clinica Benidorm:
Gepensioneerde Nederlanders in het buitenland hebben er niets aan. Het bericht gaat alleen over Nederlanders die een Nederlandse zorgverzekering hebben, en mogelijk over de groep zgn. spookburgers, d.w.z. Nederlanders die illegaal in het buitenland verblijven en in Nederland staan ingeschreven/ Of zie ik iets over het hoofd.
Jan heeft mij ook al eens uitgelegd dat de zgn. "pensioenlandzorg" beperkt is tot het grondgebied Nederland. De opmerking dat Clinica Benidorm nu een "Nederlands ziekenhuis" is - tsja - wat betekent dat voor leden van de VBNGB en voor verdragsgerechtigden?
Er is misschien wel relevantie. Maar daar moet de VBNGB dan wel een punt van maken. Dat gaat als volgt. Vraag Clinica Benidorm of zij willen onderhandelen met het CAK om hetzelfde te bereiken als met Nederlandse zorgverzekeraars. Of vraag het CAK waarom Clinica Benidorm nu voor zoveel Nederlanders in Nederland kennelijk binnen het basispakket valt, waarbij het toch niet open wordt gesteld voor Nederlanders die wel recht hebben op dat basispakket, maar alleen op het grondgebied Nederland.
Daar komt ongelijke behandeling om de hoek kijken. Nederlanders in Nederland hebben recht op Clinica Benidorm als onderdeel van het basispakket, zoals dat uitgevoerd en ingevuld wordt door hun (toevallige) zorgverzekeraar. Het is niet afhankelijk van een aanvullende verzekering, die VBNGB-leden per definitie niet hebben.
Het is dus van tweeën één: ofwel het bericht is niet relevant voor leden van de VBNGB, ofwel de VBNGB gaat actie ondernemen om Clinica Benidorm ook toegankelijk te krijgen voor buiten Nederland wonende verdragsgerechtigden met pensioenlandzorg. Geacht Bestuur, Beste Jan - zeg het maar.
Gepensioneerde Nederlanders in het buitenland hebben er niets aan. Het bericht gaat alleen over Nederlanders die een Nederlandse zorgverzekering hebben, en mogelijk over de groep zgn. spookburgers, d.w.z. Nederlanders die illegaal in het buitenland verblijven en in Nederland staan ingeschreven/ Of zie ik iets over het hoofd.
Jan heeft mij ook al eens uitgelegd dat de zgn. "pensioenlandzorg" beperkt is tot het grondgebied Nederland. De opmerking dat Clinica Benidorm nu een "Nederlands ziekenhuis" is - tsja - wat betekent dat voor leden van de VBNGB en voor verdragsgerechtigden?
Er is misschien wel relevantie. Maar daar moet de VBNGB dan wel een punt van maken. Dat gaat als volgt. Vraag Clinica Benidorm of zij willen onderhandelen met het CAK om hetzelfde te bereiken als met Nederlandse zorgverzekeraars. Of vraag het CAK waarom Clinica Benidorm nu voor zoveel Nederlanders in Nederland kennelijk binnen het basispakket valt, waarbij het toch niet open wordt gesteld voor Nederlanders die wel recht hebben op dat basispakket, maar alleen op het grondgebied Nederland.
Daar komt ongelijke behandeling om de hoek kijken. Nederlanders in Nederland hebben recht op Clinica Benidorm als onderdeel van het basispakket, zoals dat uitgevoerd en ingevuld wordt door hun (toevallige) zorgverzekeraar. Het is niet afhankelijk van een aanvullende verzekering, die VBNGB-leden per definitie niet hebben.
Het is dus van tweeën één: ofwel het bericht is niet relevant voor leden van de VBNGB, ofwel de VBNGB gaat actie ondernemen om Clinica Benidorm ook toegankelijk te krijgen voor buiten Nederland wonende verdragsgerechtigden met pensioenlandzorg. Geacht Bestuur, Beste Jan - zeg het maar.
Dank je wel Jan voor zowel je reactie op mijn eerste als tweede punt.
Het aan het CAK af te dragen bedrag werd inderdaad opgevoerd als "sociale premie", en die zijn aftrekbaar. Onze fiscale specialist (geen "gestor" maar een "assesor fiscal") had daarvoor de grondslag opgezocht. Die heb ik (nu) lang geleden doorgespeeld naar de vereniging.
Wat betreft HCB's contracten met Nederlandse zorgverzekeraars, ik heb het verhaal op hun website gelezen. Ik begrijp dat ze als ziekenhuis heel blij zijn met deze contracten. Zeker gezien de vele overwinteraars en verdere permanente vakantiegangers in de regio met een Nederlandse zorgverzekeraar. De mijne staat niet in het rijtje, maar met de werelddekking kan ik overal terecht. Wellicht is zelf de rekening voldoen of achter een garantiebrief aan gaan (zoals in een grijs verleden alle particulier verzekerden deden) nodig.
Echter, het zal scheve ogen blijven geven voor de permanente, residente Nederlandse gepensioneerden. Klaarblijkelijk zo'n prachtig ziekenhuis om de hoek met een functionerend Nederlands team en opererend als een "Nederlands" particulier ziekenhuis (in Nederland zijn de ziekenhuizen ook particulier, zie het debacle in de Flevopolder en Amsterdam), maar voor de "pensioenlandzorg" moet er afgereisd worden naar een Nederlands particulier ziekenhuis. Dat zal scheve ogen blijven geven, ondanks het feit dat er niks mis blijkt te zijn met de Spaanse publieke gezondheidszorg.
Het aan het CAK af te dragen bedrag werd inderdaad opgevoerd als "sociale premie", en die zijn aftrekbaar. Onze fiscale specialist (geen "gestor" maar een "assesor fiscal") had daarvoor de grondslag opgezocht. Die heb ik (nu) lang geleden doorgespeeld naar de vereniging.
Wat betreft HCB's contracten met Nederlandse zorgverzekeraars, ik heb het verhaal op hun website gelezen. Ik begrijp dat ze als ziekenhuis heel blij zijn met deze contracten. Zeker gezien de vele overwinteraars en verdere permanente vakantiegangers in de regio met een Nederlandse zorgverzekeraar. De mijne staat niet in het rijtje, maar met de werelddekking kan ik overal terecht. Wellicht is zelf de rekening voldoen of achter een garantiebrief aan gaan (zoals in een grijs verleden alle particulier verzekerden deden) nodig.
Echter, het zal scheve ogen blijven geven voor de permanente, residente Nederlandse gepensioneerden. Klaarblijkelijk zo'n prachtig ziekenhuis om de hoek met een functionerend Nederlands team en opererend als een "Nederlands" particulier ziekenhuis (in Nederland zijn de ziekenhuizen ook particulier, zie het debacle in de Flevopolder en Amsterdam), maar voor de "pensioenlandzorg" moet er afgereisd worden naar een Nederlands particulier ziekenhuis. Dat zal scheve ogen blijven geven, ondanks het feit dat er niks mis blijkt te zijn met de Spaanse publieke gezondheidszorg.
Verdragsgerechtigden wonend in Spanje kunnen geen pensioenlandzorg in HCB in Spanje krijgen. Pensioenlandzorg heeft, als ze ten laste van CAK komt, per definitie betrekking op slechts in Nederland ontvangen zorg.
Als woonlandzorg kunnen ze alleen die behandelingen vergoed krijgen onder Vo883/2004 die gepensioneerden verzekerd onder het Spaanse ziektekostenstelsel ook vergoed zouden krijgen. Als HCB een zuiver particulier ziekenhuis is zal dat niet snel het geval zijn.
Ook de Patientenrichtlijn biedt geen mogelijkheid tot vergoeding van in HCB gemaakte kosten al was het alleen al omdat de behandeling niet grensoverschrijdend is: de staat van aansluiting is voor in Spanje wonende verdragsgerechtigden namelijk: Spanje.
De aftrek van de zorgbijdrage CAK van het door Spanje te belasten inkomen berust daarop dat in de Spaanse belastingwet de aftrek van Spaanse sociale zekerheidspremies is vastgelegd. Krachtens het EHvJ arrest Rüffler moet dan de zorgbijdrage met zo'n premie worden gelijkgesteld. Deze aftrek zal voor veel EU-landen gelden.
Als woonlandzorg kunnen ze alleen die behandelingen vergoed krijgen onder Vo883/2004 die gepensioneerden verzekerd onder het Spaanse ziektekostenstelsel ook vergoed zouden krijgen. Als HCB een zuiver particulier ziekenhuis is zal dat niet snel het geval zijn.
Ook de Patientenrichtlijn biedt geen mogelijkheid tot vergoeding van in HCB gemaakte kosten al was het alleen al omdat de behandeling niet grensoverschrijdend is: de staat van aansluiting is voor in Spanje wonende verdragsgerechtigden namelijk: Spanje.
De aftrek van de zorgbijdrage CAK van het door Spanje te belasten inkomen berust daarop dat in de Spaanse belastingwet de aftrek van Spaanse sociale zekerheidspremies is vastgelegd. Krachtens het EHvJ arrest Rüffler moet dan de zorgbijdrage met zo'n premie worden gelijkgesteld. Deze aftrek zal voor veel EU-landen gelden.
Ten eerste een opmerking n.a.v. de stelling van deze maand. Gepensioneerden die hun zorg krijgen in Spanje via het CAK, kunnen dat bedrag als aftrekpost opvoeren bij de IRPF aangifte. Onze fiscale specialist deed dat altijd. Wij zijn -tig keren doorgelicht door Hacienda en hebben nooit gehoord dat dat niet kon.
Ten tweede het bericht over HCB en het feit dat dit ziekenhuis als "een Nederlands" ziekenhuis werkt, qua facturering etc. Alle verzekerden in Nederland kunnen daar dus aankloppen (ik lees 65%).
Wat mij belangrijk lijkt te weten voor die bijzondere groep Nederlanderse gepensioneerden is; valt deze kliniek dan ook onder de z.g. pensioenlandzorg. Of moeten deze gepensioneerden, zo ze daar gebruik van willen maken, daarvoor naar Nederland?
Ten tweede het bericht over HCB en het feit dat dit ziekenhuis als "een Nederlands" ziekenhuis werkt, qua facturering etc. Alle verzekerden in Nederland kunnen daar dus aankloppen (ik lees 65%).
Wat mij belangrijk lijkt te weten voor die bijzondere groep Nederlanderse gepensioneerden is; valt deze kliniek dan ook onder de z.g. pensioenlandzorg. Of moeten deze gepensioneerden, zo ze daar gebruik van willen maken, daarvoor naar Nederland?
Aan Jan de Voogd
Beste, Jan,
Dank voor je antwoord van 23 november waaruit blijkt dat we blijvend van mening verschillen, hoewel we beide wel de mening zijn toegedaan dat de niet ingezeten gepensi- oneerden slecht zijn behandeld. Dit althans maak ik op uit je antwoord.
Helaas, inzake de Nederlandse wetgeving - al dan niet rechtmatig - verschillen wij duidelijk van visie, waar deze wetgeving geleid heeft tot de heden bestaande situatie.
Het is goed om elkaars standpunten te kennen en deze uitwisseling van standpunten was daarom zinvol. We zullen hierna onze discussie maar moeten sluiten en elkaars standpunten respecteren.
Wellicht kunnen we afsluitend elkaar nog vinden in een uitspraak van het HvJ m.b.t. de uitgewisselde standpunten, als opgenomen in het bij de EC verkrijgbare standaard boek "Het abc van het recht van de Europese Unie", door Prof.Dr.Klaus -
Dieter Borchardt (editie december 2016, blz.
47, inzake het geschil Costa/Enel), welke luidt:
Anders dan met gewone internationale verdragen het geval is, heeft het EEG-verdrag een Eigen rechtsorde in het leven geroepen, die bij de inwerking treding van het Verdrag in de rechtsorde der lidstaten is opgenomen en waarmede de nationale rechters rekening moeten houden. De lidstaten hebben - door voor onbepaalde tijd een Gemeenschap op te rechten, voorzien van eigen organen, van rechtspersoonlijkheid en handelingsbevoegd-
heid, van vertegenwoordigingsbevoegdheid op het internationale vlak, en in het bijzonder van praktische bevoegdheden (dit laatste ten gevolge van het feit dat de staten hun bevoegdheden hebben ingeperkt of aan de Gemeenschap hebben overgedragen) - hun
souvereiniteit […] begrensd en derhalve een rechtsstelsel in het leven geroepen, dat bindend is zowel voor hun onderdanen als voor henzelf
Het Hof vat zijn conclusies op grond van dit uitvoerige betoog als volgt samen:
"[...] uit het bovenstaande volgt dat het verdragsrecht, dat uit een autonome bron voortvloeit, op grond van zijn bijzonder karakter niet door enig voorschrift van nationaal recht opzij kan worden gezet, zonder zijn gemeenschappelijk karakter te verliezen en zonder dat de rechtsgrond van de gemeenschap zelf daardoor wordt aange-
tast; […] waar de lidstaten de rechten en pichten die uit de Verdragsbepalingen voort-
vloeien aan de rechtsorde van de Gemeen-
schap hebben overgedragen […] impliceert
[dit] dat hun souvereine rechten definitief zijn beperkt, zodat latere eenzijdig afgekondigde wettelijke voorschriften, die tegen het stelsel van de Gemeenschap ingaan, iedere werking ontberen".
Dit onwrikbare uitgangspunt voor de begrenzing van onze visies brengt ons wel-
licht ooit uiteindelijk tot eenzelfde conclusie.
Henk Komdeur
Beste, Jan,
Dank voor je antwoord van 23 november waaruit blijkt dat we blijvend van mening verschillen, hoewel we beide wel de mening zijn toegedaan dat de niet ingezeten gepensi- oneerden slecht zijn behandeld. Dit althans maak ik op uit je antwoord.
Helaas, inzake de Nederlandse wetgeving - al dan niet rechtmatig - verschillen wij duidelijk van visie, waar deze wetgeving geleid heeft tot de heden bestaande situatie.
Het is goed om elkaars standpunten te kennen en deze uitwisseling van standpunten was daarom zinvol. We zullen hierna onze discussie maar moeten sluiten en elkaars standpunten respecteren.
Wellicht kunnen we afsluitend elkaar nog vinden in een uitspraak van het HvJ m.b.t. de uitgewisselde standpunten, als opgenomen in het bij de EC verkrijgbare standaard boek "Het abc van het recht van de Europese Unie", door Prof.Dr.Klaus -
Dieter Borchardt (editie december 2016, blz.
47, inzake het geschil Costa/Enel), welke luidt:
Anders dan met gewone internationale verdragen het geval is, heeft het EEG-verdrag een Eigen rechtsorde in het leven geroepen, die bij de inwerking treding van het Verdrag in de rechtsorde der lidstaten is opgenomen en waarmede de nationale rechters rekening moeten houden. De lidstaten hebben - door voor onbepaalde tijd een Gemeenschap op te rechten, voorzien van eigen organen, van rechtspersoonlijkheid en handelingsbevoegd-
heid, van vertegenwoordigingsbevoegdheid op het internationale vlak, en in het bijzonder van praktische bevoegdheden (dit laatste ten gevolge van het feit dat de staten hun bevoegdheden hebben ingeperkt of aan de Gemeenschap hebben overgedragen) - hun
souvereiniteit […] begrensd en derhalve een rechtsstelsel in het leven geroepen, dat bindend is zowel voor hun onderdanen als voor henzelf
Het Hof vat zijn conclusies op grond van dit uitvoerige betoog als volgt samen:
"[...] uit het bovenstaande volgt dat het verdragsrecht, dat uit een autonome bron voortvloeit, op grond van zijn bijzonder karakter niet door enig voorschrift van nationaal recht opzij kan worden gezet, zonder zijn gemeenschappelijk karakter te verliezen en zonder dat de rechtsgrond van de gemeenschap zelf daardoor wordt aange-
tast; […] waar de lidstaten de rechten en pichten die uit de Verdragsbepalingen voort-
vloeien aan de rechtsorde van de Gemeen-
schap hebben overgedragen […] impliceert
[dit] dat hun souvereine rechten definitief zijn beperkt, zodat latere eenzijdig afgekondigde wettelijke voorschriften, die tegen het stelsel van de Gemeenschap ingaan, iedere werking ontberen".
Dit onwrikbare uitgangspunt voor de begrenzing van onze visies brengt ons wel-
licht ooit uiteindelijk tot eenzelfde conclusie.
Henk Komdeur
@Beste Henk, ter aanvulling.
Ik ben het geheel oneens met je analyses. Ik ben het wel eens met je opvatting dat bij de invoering ZVW de voorheen part. verzekerden in het buitenland groot onrecht is aangedaan, namelijk dat er niet in voorzien is hun tegen vergelijkbare premievoorwaarden als hun evenknieën in Nederland te garanderen dat ze het voorheen bestaande dekkingspakket konden behouden. Reeds de befaamde brief van Wiegel (ZN) van december 2015, waarin hij waarschuwde dat de verzekeraars dat niet konden doen, maar die hij (bewust? ) heel laat verstuurde, had de politiek aanleiding moeten geven art. 2.5.2.2. IZVW niet te laten voortbestaan. Dat hield in dat de part. polissen voor buiten Nederland wonenden van rechtswege ontbonden konden worden voor het deel dat ze een wettelijke verzekering (verdragsrecht met name) kregen - en zoals de CRvB terecht vaststelde: vrijwel identiek aan wat voor ingezetenen ook was bepaald. De formulering die toen had moeten worden gekozen had kunnen luiden: de polissen mogen slechts op verzoek van de verzekerde geheel of gedeeltelijk worden ontbonden. En voorts een garantie dat de premie-ontwikkeling ervoor ongeveer gelijk zou zijn met die van vergelijkbare ingezetenen (basis- en aanvullende verzekering tezamen).
Of het bovenstaande ook in een bestuursrechtelijke zaak had kunnen zijn omgezet door de betrokken pensioenemigranten, in die zin dat men op Europeesrechtelijke gronden had kunnen eisen dat vanwege de verschillen in resulterende verzekeringspositie tussen niet-ingezetenen en ingezetenen art. 2.5.2.2. IZVW niet zo geformuleerd had mogen worden? Ik betwijfel het. Het EHvJ heeft in C-345/09 immers als uitgangspunt genomen dat in de overgangsregeling van IZVW gepersisteerd moest worden op gelijke behandeling van part. verzekerde ingezetenen met niet-ingezetenen, en wel vanwege de gelijke uitgangssituatie qua verzekering. Mijn gezichtspunt is dat juist ingezet had moeten worden op ongelijke behandeling vanwege uit een gelijke behandeling voortvloeiende zeer ongunstige eindsituatie: zijnde dat men slechts tegen zeer hoge premies de bestaande polissen als niet-ingezetenen kon behouden. Maar of mijn tegengestelde gezichtspunt vertaald had kunnen worden in achterwege laten of anders formuleren van art. 2.5.2.2. IZVW op Europeesrechtelijke gronden (non-discriminatie of tegengaan van belemmering van vrij verkeer van personen) betwijfel ik.
Ik hoor het de persrechter na de einduitspraak van de CRvB nog zeggen: klagers moeten bij de verzekeraars zijn waar ze een particuliere polis hebben of hadden. De CRvB kon niet meer dan bestuurlijke naïviteit, zijnde niet in strijd met EU recht, vaststellen.
Dit heb ik voor mezelf vertaald in: klagers hadden de bodemprocedure die de kortgedingrechter begin 2006 als mogelijkheid ingesteld had, moeten benutten. Met andere woorden: ze hadden moeten eisen dat ze part. polissen konden behouden voor het deel van het pakket dat nog resteerde na het verkrijgen van het recht op het woonlandpakket (e.d.) tegen dusdanige premievoorwaarden dat ze ongeveer gelijk af waren met de ingezetenen die onder de basisverzekering ZVW kwamen te vallen (met evt. een - in termen van dekkingspakket en aanvullende premie- in vergelijking met ingezetenen in de meeste woonlanden veel grotere aanvullende verzekering). Zo'n bodemprocedure had dan voor de civiele rechter in Nederland een principiële discussie opgeleverd over de betekenis van het behoud van de impliciet ingebouwde generatiesolidariteit die in de part. verzekeringen voor 2016 bestond (en in de SPP polissen zelfs wettelijk was geregeld). Indicatief voor mij was dat er één verzekeraar (CZ) was die de gehele polis (zij het slechts als overgangsregeling voor de bestaande gevallen; wat mij betreft fair enough hoewel je gerekend naar de verdragsrechtsystematiek een lagere premie zou mogen verwachten onder toepassing van regresrecht op het wettelijke verdragspakket dat vanaf 2016 ging gelden) in stand hield voor de niet-ingezetenen tegen weinig verhoogde premies. Was dat nu goedgunstigheid van deze verzekeraar of voelde deze een juridische verplichting voor dit beleid? De uitslag van het kort geding dat de SBNGB voerde tegen 3 verzekeraars (CZ was er niet bij) wees niet direct op een juridische verplichting (premieverhogingen van meer dan 100% werden goedgekeurd door de kortgedingrechter).
Zoals je weet is die mogelijkheid van een bodemprocedure niet benut en zijn eisers in plaats daarvan de weg van een bestuursrechtelijke eis tot keuze voor verdragsrecht opgegaan. Dat niet beide wegen tegelijkertijd zijn gevolgd, betreur ik achteraf ten zeerste (het had natuurlijk nog meer juridische kosten met zich gebracht, dat wel). Inmiddels is zo'n bodemprocedure wegens verjaring m.i. niet meer te voeren.
Ik ben het dus niet eens met je opvattingen van "slecht voorgelicht zijn van het EHvJ" (in de zogeheten precontentieuze procedure), en evenmin dat het primaire EU recht in de zaak niet is toegepast. Het is namelijk zonneklaar dat het EHvJ dat juist wel heeft gedaan, en wel op meerdere punten in C-345/09. Zowel art. 21 VWEU (vrij verkeer van personen) als het non-discriminatiebeginsel zijn uitgebreid aan de orde geweest. Het feit dat de Nederlandse regering en CvZ op een aantal vragen niet konden antwoorden ter zitting in Luxemburg (ik was er niet bij en ken de details dus niet) illustreert m.i. slechts dat mogelijk het Hof ter zitting al de "bestuurlijke naiviteit" waartoe de CRvB later concludeerde, heeft vermoed of vastgesteld.
Als je op basis van het bovenstaande van mening zou zijn dat een andere bestuursrechtelijke rechtsgang (en trouwens ook een civiele tegen de verzekeraars) mogelijk was geweest, wil ik daarover graag met jou en anderen verder discussiëren.
Ik ben het geheel oneens met je analyses. Ik ben het wel eens met je opvatting dat bij de invoering ZVW de voorheen part. verzekerden in het buitenland groot onrecht is aangedaan, namelijk dat er niet in voorzien is hun tegen vergelijkbare premievoorwaarden als hun evenknieën in Nederland te garanderen dat ze het voorheen bestaande dekkingspakket konden behouden. Reeds de befaamde brief van Wiegel (ZN) van december 2015, waarin hij waarschuwde dat de verzekeraars dat niet konden doen, maar die hij (bewust? ) heel laat verstuurde, had de politiek aanleiding moeten geven art. 2.5.2.2. IZVW niet te laten voortbestaan. Dat hield in dat de part. polissen voor buiten Nederland wonenden van rechtswege ontbonden konden worden voor het deel dat ze een wettelijke verzekering (verdragsrecht met name) kregen - en zoals de CRvB terecht vaststelde: vrijwel identiek aan wat voor ingezetenen ook was bepaald. De formulering die toen had moeten worden gekozen had kunnen luiden: de polissen mogen slechts op verzoek van de verzekerde geheel of gedeeltelijk worden ontbonden. En voorts een garantie dat de premie-ontwikkeling ervoor ongeveer gelijk zou zijn met die van vergelijkbare ingezetenen (basis- en aanvullende verzekering tezamen).
Of het bovenstaande ook in een bestuursrechtelijke zaak had kunnen zijn omgezet door de betrokken pensioenemigranten, in die zin dat men op Europeesrechtelijke gronden had kunnen eisen dat vanwege de verschillen in resulterende verzekeringspositie tussen niet-ingezetenen en ingezetenen art. 2.5.2.2. IZVW niet zo geformuleerd had mogen worden? Ik betwijfel het. Het EHvJ heeft in C-345/09 immers als uitgangspunt genomen dat in de overgangsregeling van IZVW gepersisteerd moest worden op gelijke behandeling van part. verzekerde ingezetenen met niet-ingezetenen, en wel vanwege de gelijke uitgangssituatie qua verzekering. Mijn gezichtspunt is dat juist ingezet had moeten worden op ongelijke behandeling vanwege uit een gelijke behandeling voortvloeiende zeer ongunstige eindsituatie: zijnde dat men slechts tegen zeer hoge premies de bestaande polissen als niet-ingezetenen kon behouden. Maar of mijn tegengestelde gezichtspunt vertaald had kunnen worden in achterwege laten of anders formuleren van art. 2.5.2.2. IZVW op Europeesrechtelijke gronden (non-discriminatie of tegengaan van belemmering van vrij verkeer van personen) betwijfel ik.
Ik hoor het de persrechter na de einduitspraak van de CRvB nog zeggen: klagers moeten bij de verzekeraars zijn waar ze een particuliere polis hebben of hadden. De CRvB kon niet meer dan bestuurlijke naïviteit, zijnde niet in strijd met EU recht, vaststellen.
Dit heb ik voor mezelf vertaald in: klagers hadden de bodemprocedure die de kortgedingrechter begin 2006 als mogelijkheid ingesteld had, moeten benutten. Met andere woorden: ze hadden moeten eisen dat ze part. polissen konden behouden voor het deel van het pakket dat nog resteerde na het verkrijgen van het recht op het woonlandpakket (e.d.) tegen dusdanige premievoorwaarden dat ze ongeveer gelijk af waren met de ingezetenen die onder de basisverzekering ZVW kwamen te vallen (met evt. een - in termen van dekkingspakket en aanvullende premie- in vergelijking met ingezetenen in de meeste woonlanden veel grotere aanvullende verzekering). Zo'n bodemprocedure had dan voor de civiele rechter in Nederland een principiële discussie opgeleverd over de betekenis van het behoud van de impliciet ingebouwde generatiesolidariteit die in de part. verzekeringen voor 2016 bestond (en in de SPP polissen zelfs wettelijk was geregeld). Indicatief voor mij was dat er één verzekeraar (CZ) was die de gehele polis (zij het slechts als overgangsregeling voor de bestaande gevallen; wat mij betreft fair enough hoewel je gerekend naar de verdragsrechtsystematiek een lagere premie zou mogen verwachten onder toepassing van regresrecht op het wettelijke verdragspakket dat vanaf 2016 ging gelden) in stand hield voor de niet-ingezetenen tegen weinig verhoogde premies. Was dat nu goedgunstigheid van deze verzekeraar of voelde deze een juridische verplichting voor dit beleid? De uitslag van het kort geding dat de SBNGB voerde tegen 3 verzekeraars (CZ was er niet bij) wees niet direct op een juridische verplichting (premieverhogingen van meer dan 100% werden goedgekeurd door de kortgedingrechter).
Zoals je weet is die mogelijkheid van een bodemprocedure niet benut en zijn eisers in plaats daarvan de weg van een bestuursrechtelijke eis tot keuze voor verdragsrecht opgegaan. Dat niet beide wegen tegelijkertijd zijn gevolgd, betreur ik achteraf ten zeerste (het had natuurlijk nog meer juridische kosten met zich gebracht, dat wel). Inmiddels is zo'n bodemprocedure wegens verjaring m.i. niet meer te voeren.
Ik ben het dus niet eens met je opvattingen van "slecht voorgelicht zijn van het EHvJ" (in de zogeheten precontentieuze procedure), en evenmin dat het primaire EU recht in de zaak niet is toegepast. Het is namelijk zonneklaar dat het EHvJ dat juist wel heeft gedaan, en wel op meerdere punten in C-345/09. Zowel art. 21 VWEU (vrij verkeer van personen) als het non-discriminatiebeginsel zijn uitgebreid aan de orde geweest. Het feit dat de Nederlandse regering en CvZ op een aantal vragen niet konden antwoorden ter zitting in Luxemburg (ik was er niet bij en ken de details dus niet) illustreert m.i. slechts dat mogelijk het Hof ter zitting al de "bestuurlijke naiviteit" waartoe de CRvB later concludeerde, heeft vermoed of vastgesteld.
Als je op basis van het bovenstaande van mening zou zijn dat een andere bestuursrechtelijke rechtsgang (en trouwens ook een civiele tegen de verzekeraars) mogelijk was geweest, wil ik daarover graag met jou en anderen verder discussiëren.
Beste Henk
Als je jezelf niet in staat acht nieuwe prejudiciële vragen te formuleren, die indertijd wel gesteld hadden moeten worden, terwijl je wel pretendeert juridische, althans juridisch klinkende, argumentaties op te voeren heeft wat mij betreft verdere discussie over dit belangrijke onderwerp geen zin meer.
Als je jezelf niet in staat acht nieuwe prejudiciële vragen te formuleren, die indertijd wel gesteld hadden moeten worden, terwijl je wel pretendeert juridische, althans juridisch klinkende, argumentaties op te voeren heeft wat mij betreft verdere discussie over dit belangrijke onderwerp geen zin meer.
Op verzoek van de heer Henk Komdeur (14.11.2018) plaats ik onderstaand bericht.
In antwoord op Jan de Voogd van begin november wil ik nogmaals uiteen zetten en wel zo kort mogelijk, voor wat betreft het meest belangrijke onderdeel van mijn bezwaren. Ik wil je op voorhand dank zeggen voor je uitspraak dat het je "veel waard zou zijn dit gehele probleem opgelost te zien". Hieruit hoop ik te mogen vaststellen dat, indien de mogelijkheid daar is, ik op je steun kan rekenen. Het is mijn inziens duidelijk dat artikel 21 van VWEU als primair gemeenschapsrecht (unie recht) voor het overgrote deel van de pensionado’s geldt en toepasbaar is, boven elk ander recht als secundair gemeenschapsrecht en Nederlands recht> Dit laatste is zelfs vastgelegd in art. 94 grondwet van Nederland en eerder in de artikelen 65, 66 en 67.
Ook is een uiteenzetting hiervan te vinden in " Het abc van het recht van de Europese Unie". door Prof. Dr. Klaus Dieter Borchardt. (De auteur is directeur bij de Europese Commissie, eredoctor aan de universiteit van Wurzberg, en heeft vele publicaties over het Europese recht op zijn naam staan). Dit standaard werk is vermeld op mijn website rgnb.info in de page 'Documenten'. In het hoofdstuk "De plaats van het recht van de unie in het totale rechtssysteem", is volledige steun voor mijn stelling te vinden.
Jan, ik zal niet ingaan op je suggestie dat ik de prejudiciële vraag of vragen maar eens moest proberen op te stellen. De reden daarvoor is dat ik geen jurist ben en mijn bewoording zou dan aanleiding kunnen geven om hernieuwde opmerkingen op te roepen, nu of in de toekomst.
Als eerder gesteld, heeft de CRvB zich niets aangetrokken van de richting gevende aanwijzing uit punt 66 dat elke unieburger, voor zover hij de daartoe vereiste rechten bezit, op elk moment die hoogwaardiger rechten kan uitoefenen en doen toepassen.
Ook wil ik nog wijzen op punt 116, luidend:
Zo mocht komen vast te staan dat bedoelde wetgeving maatregelen bevat die moeten waarborgen dat de globale dekking zoals die voortvloeide uit de voor de inwerkingtreding van de Zvw gesloten verzekeringsovereenkomsten behouden blijft, en dat die maatregelen enkel gelden voor door ingezetenen gesloten overeenkomsten, zou een dergelijk verschil in behandeling t.o.v. niet-ingezetenen, zoals de advocaat-generaal in punt 79 van zijn conclusie heeft opgemerkt, het vrije verkeer van burgers van de unie beperken in de zin van artikel 21, lid 1, VWEU, daar het in de zin van punt 97 van het onderhavige arrest aangehaalde rechtspraak, rechthebbenden op pensioen of rente verschuldigd krachtens de Nederlandse wetgeving, zoals verzoekers in de hoofdgedingen, zou kunnen ontmoedigen, hun woonplaats in een andere lidstaat dan Nederland aan te houden.
Noch de Nederlandse regering noch het CVZ heeft in het kader van de onderhavige judiciële verwijzing echter het minste element ter rechtvaardiging van dat verschil in behandeling aangevoerd. Het overige zou een herhaling betekenen van eerdere stellingen en voorts zie de inhoud van mijn website.
Voorlopig zullen we waarschijnlijk van mening blijven verschillen en geen
overeenstemmende visie hebben. De tijd zal ons leren, waarbij ik voorstel om de discussie te sluiten.
Henk Komdeur.
In antwoord op Jan de Voogd van begin november wil ik nogmaals uiteen zetten en wel zo kort mogelijk, voor wat betreft het meest belangrijke onderdeel van mijn bezwaren. Ik wil je op voorhand dank zeggen voor je uitspraak dat het je "veel waard zou zijn dit gehele probleem opgelost te zien". Hieruit hoop ik te mogen vaststellen dat, indien de mogelijkheid daar is, ik op je steun kan rekenen. Het is mijn inziens duidelijk dat artikel 21 van VWEU als primair gemeenschapsrecht (unie recht) voor het overgrote deel van de pensionado’s geldt en toepasbaar is, boven elk ander recht als secundair gemeenschapsrecht en Nederlands recht> Dit laatste is zelfs vastgelegd in art. 94 grondwet van Nederland en eerder in de artikelen 65, 66 en 67.
Ook is een uiteenzetting hiervan te vinden in " Het abc van het recht van de Europese Unie". door Prof. Dr. Klaus Dieter Borchardt. (De auteur is directeur bij de Europese Commissie, eredoctor aan de universiteit van Wurzberg, en heeft vele publicaties over het Europese recht op zijn naam staan). Dit standaard werk is vermeld op mijn website rgnb.info in de page 'Documenten'. In het hoofdstuk "De plaats van het recht van de unie in het totale rechtssysteem", is volledige steun voor mijn stelling te vinden.
Jan, ik zal niet ingaan op je suggestie dat ik de prejudiciële vraag of vragen maar eens moest proberen op te stellen. De reden daarvoor is dat ik geen jurist ben en mijn bewoording zou dan aanleiding kunnen geven om hernieuwde opmerkingen op te roepen, nu of in de toekomst.
Als eerder gesteld, heeft de CRvB zich niets aangetrokken van de richting gevende aanwijzing uit punt 66 dat elke unieburger, voor zover hij de daartoe vereiste rechten bezit, op elk moment die hoogwaardiger rechten kan uitoefenen en doen toepassen.
Ook wil ik nog wijzen op punt 116, luidend:
Zo mocht komen vast te staan dat bedoelde wetgeving maatregelen bevat die moeten waarborgen dat de globale dekking zoals die voortvloeide uit de voor de inwerkingtreding van de Zvw gesloten verzekeringsovereenkomsten behouden blijft, en dat die maatregelen enkel gelden voor door ingezetenen gesloten overeenkomsten, zou een dergelijk verschil in behandeling t.o.v. niet-ingezetenen, zoals de advocaat-generaal in punt 79 van zijn conclusie heeft opgemerkt, het vrije verkeer van burgers van de unie beperken in de zin van artikel 21, lid 1, VWEU, daar het in de zin van punt 97 van het onderhavige arrest aangehaalde rechtspraak, rechthebbenden op pensioen of rente verschuldigd krachtens de Nederlandse wetgeving, zoals verzoekers in de hoofdgedingen, zou kunnen ontmoedigen, hun woonplaats in een andere lidstaat dan Nederland aan te houden.
Noch de Nederlandse regering noch het CVZ heeft in het kader van de onderhavige judiciële verwijzing echter het minste element ter rechtvaardiging van dat verschil in behandeling aangevoerd. Het overige zou een herhaling betekenen van eerdere stellingen en voorts zie de inhoud van mijn website.
Voorlopig zullen we waarschijnlijk van mening blijven verschillen en geen
overeenstemmende visie hebben. De tijd zal ons leren, waarbij ik voorstel om de discussie te sluiten.
Henk Komdeur.
Beste Henk
Het zou me een lief ding zijn als, bij voorkeur langs juridische weg, het in 2006 ontstane onrecht alsnog ongedaan gemaakt kan worden. Je antwoord maakt echter niet duidelijk hoe. Je verwijt de CRvB dat niet de juiste rechtsvragen aan het EHvJ zijn voorgelegd. Maar uit je commentaar wordt mij niet duidelijk wat dan anders geformuleerd had moeten zijn. Ik nodig je dus uit (en liefst kort en krachtig) te formuleren welke prejudiciële vraag (of vragen) de CRvB aan het EHvJ had moeten voorleggen, danwel hoe de CRvB anders had moeten oordelen op punten die niet aan het EHvJ voorgelegd hadden hoeven of mogen worden. Ik stel dit omdat m.i. het EHvJ de wel voorgelegde vragen duidelijk beantwoord heeft in C-345/09 en de CRvB deze ook duidelijk gevolgd heeft. De conclusie van C-345/09 was dat betrokkenen geen recht hadden om te kiezen of ze wel of niet "verdragsrecht wilden", noch onder het primaire (art. 21 VWEU) noch onder het secundaire Vo1408/71) gemeenschapsrecht, en dat Nederland het recht had een bijdrage voor het verdragsrecht te eisen. Die conclusie is 1 op 1 overgenomen door de CRvB.
Blijft als derde nog over de veronderstelde discriminatie bij de ontbinding van de voorheen bestaande particuliere en SPP-polissen. Daar heb ik mijn ideeën over, namelijk over hoe de rechtsgang anders had moeten verlopen. Wegens verjaring zie ik ook daar echter geen rechtsmiddelen meer. Maar misschien is het goed als je ook op dit punt een prejudiciële vraag formuleert (en mogelijk daarna je eigen antwoord daarop)
Het zou me een lief ding zijn als, bij voorkeur langs juridische weg, het in 2006 ontstane onrecht alsnog ongedaan gemaakt kan worden. Je antwoord maakt echter niet duidelijk hoe. Je verwijt de CRvB dat niet de juiste rechtsvragen aan het EHvJ zijn voorgelegd. Maar uit je commentaar wordt mij niet duidelijk wat dan anders geformuleerd had moeten zijn. Ik nodig je dus uit (en liefst kort en krachtig) te formuleren welke prejudiciële vraag (of vragen) de CRvB aan het EHvJ had moeten voorleggen, danwel hoe de CRvB anders had moeten oordelen op punten die niet aan het EHvJ voorgelegd hadden hoeven of mogen worden. Ik stel dit omdat m.i. het EHvJ de wel voorgelegde vragen duidelijk beantwoord heeft in C-345/09 en de CRvB deze ook duidelijk gevolgd heeft. De conclusie van C-345/09 was dat betrokkenen geen recht hadden om te kiezen of ze wel of niet "verdragsrecht wilden", noch onder het primaire (art. 21 VWEU) noch onder het secundaire Vo1408/71) gemeenschapsrecht, en dat Nederland het recht had een bijdrage voor het verdragsrecht te eisen. Die conclusie is 1 op 1 overgenomen door de CRvB.
Blijft als derde nog over de veronderstelde discriminatie bij de ontbinding van de voorheen bestaande particuliere en SPP-polissen. Daar heb ik mijn ideeën over, namelijk over hoe de rechtsgang anders had moeten verlopen. Wegens verjaring zie ik ook daar echter geen rechtsmiddelen meer. Maar misschien is het goed als je ook op dit punt een prejudiciële vraag formuleert (en mogelijk daarna je eigen antwoord daarop)
Op verzoek van de heer Henk Komdeur plaats ik onderstaand bericht.
In antwoord op Jan de Voogd.
Jan, dank voor je reactie van 25 oktober j.l. Ik stel het op prijs dat we contact hebben over het ons destijds, begin januari 2006, aangedane groot onrecht. Hopelijk zijn we het eens dat dit eens hersteld zal moeten worden.
Ik kan me in jouw antwoord vinden met betrekking tot het punt, waar je stelt, dat het HvJ de artikelen 21 VWEU en het daaruit voortvloeiende primaire gemeenschapsrecht in de prejudiciële vragen van C-345-09 heeft 'genoemd'. Dat is inderdaad zo vermeld in de door je aangewezen rechtsoverwegingen 86 en 103.
De rest van het bericht is vanwege de lengte in een aparte pagina/PDF te lezen.
In antwoord op Jan de Voogd.
Jan, dank voor je reactie van 25 oktober j.l. Ik stel het op prijs dat we contact hebben over het ons destijds, begin januari 2006, aangedane groot onrecht. Hopelijk zijn we het eens dat dit eens hersteld zal moeten worden.
Ik kan me in jouw antwoord vinden met betrekking tot het punt, waar je stelt, dat het HvJ de artikelen 21 VWEU en het daaruit voortvloeiende primaire gemeenschapsrecht in de prejudiciële vragen van C-345-09 heeft 'genoemd'. Dat is inderdaad zo vermeld in de door je aangewezen rechtsoverwegingen 86 en 103.
De rest van het bericht is vanwege de lengte in een aparte pagina/PDF te lezen.
Heb vandaag weer eens gebeld Met Belastingdienst Buitenland wanneer onze aangifte IB over 2016 wordt behandeld. Antwoord : Kan duren tot 3 jaar na einde aangiftejaar.
Heeft blijkbaar te maken met de inkomensverklaringen en het feit dat de belastingdienst heeft bedacht om over 2016 geen voorlopige aanslag op te leggen. Zijn er meer lotgenoten woonachtig in Duitsland die wachten op hun teruggaaf over 2016 ?
Heeft blijkbaar te maken met de inkomensverklaringen en het feit dat de belastingdienst heeft bedacht om over 2016 geen voorlopige aanslag op te leggen. Zijn er meer lotgenoten woonachtig in Duitsland die wachten op hun teruggaaf over 2016 ?
Zoals bekend heeft de franse regering onder het presidentschap van François Hollande na het arrest De Ruyter een reparatiewet door het parlement gejaagd die in feite het arrest De Ruyter in Frankrijk tot dode letter maakte. Terwijl er diverse procedures lopen tegen aanslagen op kapitaalsinkomsten op grond van deze wet, met tot nu toe gunstige gerechtelijke uitspraken voor de appellanten, heeft de franse minister van Financiën Gérald Darmanin half october kenbaar gemaakt dat hij open staat voor de afschaffing van de CSG/CRDS op kapitaalsinkomsten van mensen die niet onder het franse sociale stelsel vallen. Zie het bericht van belastingdeskundige Lucas Roos van 23 october op Nederlanders.fr.
Lucas Roos meldde op 1 november jl. op Nederlanders.fr, dat nu ook de Assemblée via een amendement op de begroting voor 2019 heeft ingestemd met de afschaffing van sociale lasten op kapitaalsinkomsten van degenen die onderworpen zijn aan het sociale stelsel van een andere lidstaat van de EU, EER en van Zwitserland. Een amendement om dit ook te laten gelden voor mensen buiten de EU, EER en CH haalde het niet.
Een en ander moet nog worden goedgekeurd door de Senaat. Maar de eerste stap is gezet. Goed nieuws dus voor in Nederland wonende Nederlanders met een tweede huis in Frankrijk en voor NL verdragsgerechtigden in Frankrijk met inkomsten uit kapitaal, zoals rente, lijfrente, verhuurinkomsten van in Frankrijk gelegen onroerend goed, verkoopwinst bij verkoop van een tweede huis in Frankrijk (de beruchte zogenaamde plus-value).
Zie ook de links van Lucas Roos naar Fiscalonline.com (franstalig).
Lucas Roos meldde op 1 november jl. op Nederlanders.fr, dat nu ook de Assemblée via een amendement op de begroting voor 2019 heeft ingestemd met de afschaffing van sociale lasten op kapitaalsinkomsten van degenen die onderworpen zijn aan het sociale stelsel van een andere lidstaat van de EU, EER en van Zwitserland. Een amendement om dit ook te laten gelden voor mensen buiten de EU, EER en CH haalde het niet.
Een en ander moet nog worden goedgekeurd door de Senaat. Maar de eerste stap is gezet. Goed nieuws dus voor in Nederland wonende Nederlanders met een tweede huis in Frankrijk en voor NL verdragsgerechtigden in Frankrijk met inkomsten uit kapitaal, zoals rente, lijfrente, verhuurinkomsten van in Frankrijk gelegen onroerend goed, verkoopwinst bij verkoop van een tweede huis in Frankrijk (de beruchte zogenaamde plus-value).
Zie ook de links van Lucas Roos naar Fiscalonline.com (franstalig).
In antwoord op Henk Komdeur:
Anders dan gesteld heeft het EHvJ in het cruciale arrest Van Delft (C-345/09) wel degelijk het primaire EU recht betrokken in zijn overwegingen, en geconcludeerd dat het opleggen van de zorgbijdrage door Nederland niet in strijd was met dat primaire EU-recht (evenmin als met Vo1408/71 wat secundair EU recht is). In casu gaat het om de beoordeling van de strijdigheid met art. 21 VWEU (het EU-Verdrag). Citerend uit het arrest waar dit blijkt:
"86 Daaruit volgt dat het feit dat de artikelen 28, 28 bis en 33 van verordening nr. 1408/71 van toepassing zijn op een situatie als die aan de orde in de hoofdgedingen, op zich niet uitsluit dat verzoekers in de hoofdgedingen er zich op grond van het primaire recht tegen kunnen verzetten dat het bevoegde orgaan van de lidstaat die hun pensioen of rente verschuldigd is bijdragen inhoudt voor de verlening van verstrekkingen bij ziekte door het bevoegde orgaan van hun woonstaat (zie naar analogie arrest von Chamier-Glisczinski, reeds aangehaald, punt 66).
87 In casu moet vooraf worden onderzocht of een situatie als de onderhavige valt onder de werkingssfeer van de in de tweede vraag aangehaalde bepalingen, te weten de artikelen 21 VWEU en 45 VWEU.
(..)
103 Vastgesteld moet worden dat, zoals de Nederlandse regering te kennen heeft gegeven, de in de hoofdgedingen aan de orde zijnde nationale wetgeving overeenkomstig de regels van verordening nr. 1408/71 bepaalt dat rechthebbenden op pensioen of rente die geen ingezetenen zijn, recht hebben op verstrekkingen bij ziekte in het kader van de wetgeving van hun woonstaat, en dus het vrije verkeer van burgers van de Unie veeleer vergemakkelijkt dan beperkt. Door die wetgeving hebben die burgers immers in hun woonstaat toegang tot zorg waaraan zij gezien hun gezondheidstoestand behoefte hebben, op gelijke voet als personen die bij het socialezekerheidsstelsel van die lidstaat zijn aangesloten.
104 Dit geldt temeer in de hoofdgedingen, nu vaststaat dat ten vervolge op de kortgedingprocedures die verzoekers in de hoofdgedingen voor de nationale rechter hadden ingeleid, het bedrag van de bijdragen die verschuldigd zijn door in een andere lidstaat dan Nederland wonende rechthebbenden op pensioen of rente verschuldigd krachtens de Nederlandse wetgeving, door de toepassing van een coëfficiënt die de kosten van levensonderhoud in de woonstaat weergeeft thans lager is dan het bedrag dat wordt betaald door in Nederland wonende personen die recht hebben op hetzelfde pensioen of dezelfde rente.
105 Het kan niet worden uitgesloten dat, zoals verzoekers in de hoofdgedingen betogen, de verstrekkingen bij ziekte die overeenkomstig verordening nr. 1408/71 in de woonstaat worden verleend, gelet op de kosten en de kwaliteit ervan minder gunstig zijn dan de verstrekkingen aan ingezetenen van Nederland in het kader van de ZVW.
106 Een dergelijk verschil in niveau van bescherming tegen ziektekosten tussen de nationale socialezekerheidsstelsels van de lidstaten is echter het gevolg van het gebrek aan harmonisatie van het recht van de Unie op het betrokken gebied en kan overeenkomstig de in de punten 99 en 100 van het onderhavige arrest aangehaalde rechtspraak niet worden beschouwd als een onder artikel 21, lid 1, VWEU vallende beperking. Dienaangaande is, anders dan Van Delft en Van Willigen hebben betoogd, irrelevant dat deze hun woonplaats vóór en niet na de inwerkingtreding van de ZVW naar een andere lidstaat hebben verlegd.
107 Voorts is het niet zo dat de in de hoofdgedingen aan de orde zijnde nationale wetgeving in een andere lidstaat dan Nederland wonende rechthebbenden op een pensioen of rente verplicht aan een stelsel van sociale zekerheid bij te dragen zonder dat daar sociale bescherming tegenover staat.
108 Ook al kunnen immers aan rechthebbenden op een pensioen of rente verschuldigd krachtens de Nederlandse wetgeving in hun woonstaat geen verstrekkingen bij ziekte worden verleend indien zij niet in die staat zijn ingeschreven, dit neemt niet weg dat bijdragebetaling in Nederland die sociaal verzekerden recht geeft op de verlening van prestaties in hun woonstaat ten laste van Nederland."
De uitspraken van de CRvB daarna bouwen op dit oordeel van het EHvJ voort. Daarna heeft de SBNGB nog getracht verhaal te halen bij het EHRM, echter vooral op het aspect van veronderstelde discriminatie van de pensioenemigranten (dat ook al vragenderwijs door het EHvJ in C-345/09 aan de orde was gesteld). Het ERHM oordeelde echter grotendeels tot niet-ontvankelijkheid, danwel geen strijdigheid met het EVRM.
De conclusie van de SBNGB, en nu de opvolger VBNGB, dat alle rechtsmiddelen tegen de heffing van de zorgbijdrage aan Nederland uitgeput zijn, lijkt me in het licht van het bovenstaande dan ook terecht. Ik ben benieuwd welke argumenten uit het primaire EU-recht (dus te relateren aan het EU-Verdrag) dan nog wel door u te vinden zouden zijn die tot heropening zouden kunnen leiden. Op de website waar u naar verwijst zijn ze echter niet te vinden.
Anders dan gesteld heeft het EHvJ in het cruciale arrest Van Delft (C-345/09) wel degelijk het primaire EU recht betrokken in zijn overwegingen, en geconcludeerd dat het opleggen van de zorgbijdrage door Nederland niet in strijd was met dat primaire EU-recht (evenmin als met Vo1408/71 wat secundair EU recht is). In casu gaat het om de beoordeling van de strijdigheid met art. 21 VWEU (het EU-Verdrag). Citerend uit het arrest waar dit blijkt:
"86 Daaruit volgt dat het feit dat de artikelen 28, 28 bis en 33 van verordening nr. 1408/71 van toepassing zijn op een situatie als die aan de orde in de hoofdgedingen, op zich niet uitsluit dat verzoekers in de hoofdgedingen er zich op grond van het primaire recht tegen kunnen verzetten dat het bevoegde orgaan van de lidstaat die hun pensioen of rente verschuldigd is bijdragen inhoudt voor de verlening van verstrekkingen bij ziekte door het bevoegde orgaan van hun woonstaat (zie naar analogie arrest von Chamier-Glisczinski, reeds aangehaald, punt 66).
87 In casu moet vooraf worden onderzocht of een situatie als de onderhavige valt onder de werkingssfeer van de in de tweede vraag aangehaalde bepalingen, te weten de artikelen 21 VWEU en 45 VWEU.
(..)
103 Vastgesteld moet worden dat, zoals de Nederlandse regering te kennen heeft gegeven, de in de hoofdgedingen aan de orde zijnde nationale wetgeving overeenkomstig de regels van verordening nr. 1408/71 bepaalt dat rechthebbenden op pensioen of rente die geen ingezetenen zijn, recht hebben op verstrekkingen bij ziekte in het kader van de wetgeving van hun woonstaat, en dus het vrije verkeer van burgers van de Unie veeleer vergemakkelijkt dan beperkt. Door die wetgeving hebben die burgers immers in hun woonstaat toegang tot zorg waaraan zij gezien hun gezondheidstoestand behoefte hebben, op gelijke voet als personen die bij het socialezekerheidsstelsel van die lidstaat zijn aangesloten.
104 Dit geldt temeer in de hoofdgedingen, nu vaststaat dat ten vervolge op de kortgedingprocedures die verzoekers in de hoofdgedingen voor de nationale rechter hadden ingeleid, het bedrag van de bijdragen die verschuldigd zijn door in een andere lidstaat dan Nederland wonende rechthebbenden op pensioen of rente verschuldigd krachtens de Nederlandse wetgeving, door de toepassing van een coëfficiënt die de kosten van levensonderhoud in de woonstaat weergeeft thans lager is dan het bedrag dat wordt betaald door in Nederland wonende personen die recht hebben op hetzelfde pensioen of dezelfde rente.
105 Het kan niet worden uitgesloten dat, zoals verzoekers in de hoofdgedingen betogen, de verstrekkingen bij ziekte die overeenkomstig verordening nr. 1408/71 in de woonstaat worden verleend, gelet op de kosten en de kwaliteit ervan minder gunstig zijn dan de verstrekkingen aan ingezetenen van Nederland in het kader van de ZVW.
106 Een dergelijk verschil in niveau van bescherming tegen ziektekosten tussen de nationale socialezekerheidsstelsels van de lidstaten is echter het gevolg van het gebrek aan harmonisatie van het recht van de Unie op het betrokken gebied en kan overeenkomstig de in de punten 99 en 100 van het onderhavige arrest aangehaalde rechtspraak niet worden beschouwd als een onder artikel 21, lid 1, VWEU vallende beperking. Dienaangaande is, anders dan Van Delft en Van Willigen hebben betoogd, irrelevant dat deze hun woonplaats vóór en niet na de inwerkingtreding van de ZVW naar een andere lidstaat hebben verlegd.
107 Voorts is het niet zo dat de in de hoofdgedingen aan de orde zijnde nationale wetgeving in een andere lidstaat dan Nederland wonende rechthebbenden op een pensioen of rente verplicht aan een stelsel van sociale zekerheid bij te dragen zonder dat daar sociale bescherming tegenover staat.
108 Ook al kunnen immers aan rechthebbenden op een pensioen of rente verschuldigd krachtens de Nederlandse wetgeving in hun woonstaat geen verstrekkingen bij ziekte worden verleend indien zij niet in die staat zijn ingeschreven, dit neemt niet weg dat bijdragebetaling in Nederland die sociaal verzekerden recht geeft op de verlening van prestaties in hun woonstaat ten laste van Nederland."
De uitspraken van de CRvB daarna bouwen op dit oordeel van het EHvJ voort. Daarna heeft de SBNGB nog getracht verhaal te halen bij het EHRM, echter vooral op het aspect van veronderstelde discriminatie van de pensioenemigranten (dat ook al vragenderwijs door het EHvJ in C-345/09 aan de orde was gesteld). Het ERHM oordeelde echter grotendeels tot niet-ontvankelijkheid, danwel geen strijdigheid met het EVRM.
De conclusie van de SBNGB, en nu de opvolger VBNGB, dat alle rechtsmiddelen tegen de heffing van de zorgbijdrage aan Nederland uitgeput zijn, lijkt me in het licht van het bovenstaande dan ook terecht. Ik ben benieuwd welke argumenten uit het primaire EU-recht (dus te relateren aan het EU-Verdrag) dan nog wel door u te vinden zouden zijn die tot heropening zouden kunnen leiden. Op de website waar u naar verwijst zijn ze echter niet te vinden.
Introductie website:
Rechtsherstel voor gepensioneerde Nederlaners in het buitenland (ook op te roepen via 'rechtsherstel rgnb.info)
Ondergetekende is een gepensioneerde Nederlander die reeds 28 jaar in Frankrijk woont.Hij is één van de duizenden expats die ernstig zijn benadeeld door de discrimi- nerende maatregelen die de Nederlandse staat (en haar organen) heeft toegepast bij de invoering van de Zvw, de ziektekostenverzekeringswet, met ingang van 1-01-2006.
Deze maatregelen volgend uit de Zvw, hebben geleid tot vele akties,waaronder rechtzaken, individueel als wel gezamenlijk, die allen hebben geleid tot een niet-erkenning door de Nederlandse staat van onze onaantastbare bestaande rechten wegens een onrechtmatige discriminatie op grond van onderscheid naar woonplaats, uitgesproken door het hoogst bevoegde rechtsorgaan in Nederland, de Centrale Raad van Beroep. Dit alles echter met voor- bij gaan aan het primaire communautaire gemeenschapsrecht.
Hoewel in het algemeen een uitspraak van een hoogst bevoegde rechter niet meer kan
worden aangevochten, wordt in deze website aangetoond en juridisch onderbouwd, waar- om in ons geval dit principe niet mag en kan worden toegepast.
De intentie en doel van de initiatiefnemers is de bestrijding van deze uitspraak en verkrijging van schadevergoeding van de Nederlandse staat voor het aangedane onrecht en leed.
De notities in deze site, beogen om u inzicht te verschaffen in de door het prioritaire gemeenschapsrecht aan u, vanuit uw rechten als unieburger geboden mogelijkeden tot herstel van uw voorheen, vòòr 1-1-2006, bestaande en door de staat Nederland erkende rechtsbevoegdheden om dit doel te bereiken.
Eén ieder die onze aktie wil ondersteunen wordt verzocht zich te melden via het contact adres als in de bovenstaande website vermeld.
Namens de initiatiefnemers,
Henk Komdeur.
Aan de webmaster,
Gaarne verzoek ik u dit op te nemen voor info aan een ieder die dit aangaat.
Met dank,
Henk.
Rechtsherstel voor gepensioneerde Nederlaners in het buitenland (ook op te roepen via 'rechtsherstel rgnb.info)
Ondergetekende is een gepensioneerde Nederlander die reeds 28 jaar in Frankrijk woont.Hij is één van de duizenden expats die ernstig zijn benadeeld door de discrimi- nerende maatregelen die de Nederlandse staat (en haar organen) heeft toegepast bij de invoering van de Zvw, de ziektekostenverzekeringswet, met ingang van 1-01-2006.
Deze maatregelen volgend uit de Zvw, hebben geleid tot vele akties,waaronder rechtzaken, individueel als wel gezamenlijk, die allen hebben geleid tot een niet-erkenning door de Nederlandse staat van onze onaantastbare bestaande rechten wegens een onrechtmatige discriminatie op grond van onderscheid naar woonplaats, uitgesproken door het hoogst bevoegde rechtsorgaan in Nederland, de Centrale Raad van Beroep. Dit alles echter met voor- bij gaan aan het primaire communautaire gemeenschapsrecht.
Hoewel in het algemeen een uitspraak van een hoogst bevoegde rechter niet meer kan
worden aangevochten, wordt in deze website aangetoond en juridisch onderbouwd, waar- om in ons geval dit principe niet mag en kan worden toegepast.
De intentie en doel van de initiatiefnemers is de bestrijding van deze uitspraak en verkrijging van schadevergoeding van de Nederlandse staat voor het aangedane onrecht en leed.
De notities in deze site, beogen om u inzicht te verschaffen in de door het prioritaire gemeenschapsrecht aan u, vanuit uw rechten als unieburger geboden mogelijkeden tot herstel van uw voorheen, vòòr 1-1-2006, bestaande en door de staat Nederland erkende rechtsbevoegdheden om dit doel te bereiken.
Eén ieder die onze aktie wil ondersteunen wordt verzocht zich te melden via het contact adres als in de bovenstaande website vermeld.
Namens de initiatiefnemers,
Henk Komdeur.
Aan de webmaster,
Gaarne verzoek ik u dit op te nemen voor info aan een ieder die dit aangaat.
Met dank,
Henk.