Zie voor de VWS Verzekerdenmonitor 2019:
https://www.rijksoverheid.nl/documenten/rapporten/2019/10/14/vws-verzekerdenmonitor-2019
daaruit wat betreft verdragsgerechtigden:Uit tabel 8.3 blijkt dat verdragsgerechtigden over 2018 in totaal € 129,6 mln. aan verdragsbijdrage betaalden (2017 € 113,1 mln.).
In 2018 betaalde het CAK in totaal € 220,5 mln. aan de buitenlandse verzekeringsinstellingen die verantwoordelijk zijn voor de zorgverlening aan de betrokkenen.16 In 2017 bedroeg dit een totaalbedrag van € 240.2 mln. Ten opzichte van 2017 zijn de door Nederland aan het buitenland betaalde zorgkosten in 2018 met € 19,7 miljoen gestegen (sic!, jdv) , een daling van 8%. De exacte reden van deze daling is lastig te verklaren; in het algemeen doen fluctuaties in de aan het buitenland betaalde zorgkosten doen zich voor en kunnen door verschillende factoren worden veroorzaakt. Onder meer de lange doorlooptijden, schommelingen in wisselkoersen, stelselwijzigingen in andere landen en de wijze van de berekening van declaraties door het buitenland kunnen hierbij een rol spelen. Uit de cijfers blijkt dat Nederland verhoudingsgewijs meer aan zorgkosten aan het buitenland betaalt dan aan verdragsbijdrage wordt opgebracht. Een deel van dit verschil kan worden verklaard door het karakter van de populatie. De groep verdragsgerechtigden telt relatief veel gepensioneerden en uitkeringsgerechtigden met hogere zorgkosten.
In tabel 8.4 zijn de betaalde gemiddelde en werkelijke kosten per land over de jaren 2017 en 2018 opgenomen. De werkelijke zorgkosten betaald aan België zijn gedaald met 29,3 miljoen; de betaalde kosten aan Duitsland stegen met € 9.6 miljoen Deze daling wordt gedeeltelijk verklaart door de wijze van internationale afrekening, maar omdat deze kosten niet te isoleren zijn is er geen precieze duiding te geven over de werkelijke daling van de zorgkosten.
Sinds 1 mei 2010 regelt de Verordening dat gepensioneerden en uitkeringsgerechtigden en hun gezinsleden zonder voorafgaande toestemming zorg kunnen ontvangen in Nederland. Het gaat dan om zorg volgens de Wlz en Zvw. Een vergelijkbare regeling geldt op grond van het verdrag met Macedonië voor gezinsleden van verzekerden.
De in Nederland gemaakte zorgkosten door in het buitenland wonende verdragsgerechtigden laten een lichte stijging zien van circa € 0,84 miljoen. Het aantal verdragsgerechtigden dat zorg in Nederland ontvangt steeg; in 2017 met 309 mensen.
In tabel 8.6 wordt een overzicht gegeven van het zorggebruik van verdragsgerechtigden in Nederland in 2014 (vermoedelijk is bedoeld: 2018???, jdv)nader gespecificeerd naar woonland en type zorg (Zvw en Wlz). Bijna tweederde van de zorgkosten wordt gerealiseerd door verdragsgerechtigden uit België en Duitsland. Voor deze verdragsgerechtigden is er door de geringe reisafstand geen belemmering om de zorg in Nederland in te roepen. Bij de gepensioneerden en uitkeringsgerechtigden en hun gezinsleden komen, na Duitsland en België, veel verdragsgerechtigden uit Spanje en Frankrijk (1.347 respectievelijk 1.258 personen) naar Nederland voor zorg.
Jan
Zitten in die aan het buitenland vergoede kosten niet ook die voor vakantiegangers en dergelijke (NIET-verdragsgerechtigden)?
Alsdan is het statement dat er minder binnenkomt van verdragsgerechtigden dan er betaald moet worden op zijn minst voorbarig.
Jaap
De kosten van ZVW-verzekerden aan het buitenland betaald staan in een andere tabel 8.7: 407 miljoen Euro in 2018. Aannemelijk is dat het daarbij voor een klein deel gaat om ZVW-verzekerden buiten Nederland wonend die in derde staten zorg ontvingen.
Een lachwekkend verhaal, zonder mij daar verder in te hebben verdiept, is het statistisch gezien onmogelijk dat op een populatie van ongeveer 24.000 verdragsgerechtigden in Belgie en Duitsland het ene land 31% zakt met uitgaven en het andere land met 14% stijgt.
Daarnaast worden 2017 en 2018 geregeld door elkaar gehaald, in de toelichting staat over 2018 129,6 miljoen ontvangen, maar bij de cijfers staat ontvangen over 2017.
Kortom, gooi dit stuk maar in de prullebak, weer een of andere figuur die een stukkie moest schrijven en de klok heeft horen luiden, maar geen flauw benul heeft waar de klepel hangt.
Over Duitsland staat het volgende als toelichting bij tabel 8.4: “In tabel 8.4 zijn de betaalde gemiddelde en werkelijke kosten per land over de jaren 2017 en 2018 opgenomen. De werkelijke zorgkosten betaald aan België zijn gedaald met 29,3 miljoen; de betaalde kosten aan Duitsland stegen met € 9.6 miljoen Deze daling wordt gedeeltelijk verklaart (sic, jdv) door de wijze van internationale afrekening, maar omdat deze kosten niet te isoleren zijn is er geen precieze duiding te geven over de werkelijke daling van de zorgkosten.”
Dat bedoel ik dus, ze publiceren dat de zorgkosten Belgie zijn gedaald met een derde grofweg, van 90 naar 60 miljoen , maar hoe het nou precies zit weten ze ook niet.
Dat kan je toch niet zo publiceren, overal stijgen de zorgkosten , maar als het ergens flink daalt weet men niet of dat structureel of incidenteel is, dat bedoel ik met lachwekkend.
Als ik verantwoordelijk voor die tent zou zijn, zou ik wel graag willen weten of Belgie dit jaar weer 30 miljoen daalt of wellicht 30 miljoen stijgt.
Maar goed, interesseert niemand , is toch gemeenschapsgeld, je zal toch op zo´n manier een bedrijf runnen.
In diverse Verzekerdenmonitoren wordt gesteld dat de te betalen kosten voor verdragsgerechtigden sterk kunnen fluctueren van jaar op jaar, vooral vanwege de (verschillen in) snelheid waarmee woonlanden administreren en declareren bij Nederland (dus minder door aantallen verdragsgerechtigden- die veranderen niet zo veel- of door hun zorggebruik); soms ook heeft de uitbetalende afdeling van het CAK wat minder werkvoorraad en kan het rekeningen eerder betalen (dan hogere uitgaven). Voor België zal dat ook wel geleden. Voor uitbetaling van die rekeningen is het CAK kennelijk niet van de eigen jaarbegrotingen afhankelijk. Dus “de tent” blijft wel draaien, net als veel andere publieke organisaties die (jaarlijkse) fluctuaties in uitgaven kennen. De les hieruit is dat je voor kosten van verdragsgerechtigden beter met voortschrijdende gemiddelden kunt werken als je een beeld van de ontwikkeling (bijv. per verdragsgerechtigde en woonland) wilt krijgen. Maar deze afrekenkosten staan overigens niet in verband met de woonlandfactor.
Dan zijn we het helemaal eens Jan, dit soort publicaties zijn onzin.Als ze bij VWS nou perse een overzicht willen geven van inkomsten en uitgaven over een jaar, moet je dat doen als je alle gegevens beschikbaar hebt. Dus voordat je overgaat tot publicatie van cijfers moet je alle rekeningen vanuit het buitenland binnen hebben, volgens mij staat daar een termijn van 18 maanden voor, en alle definitieve jaarafrekeningen naar verdragsgerechtigden hebben vastgesteld.
En dan of ze bij het CAK een werkvoorraad hebben of niet is helemaal niet relevant, het zou toch van de zotte zijn als je een rekening van 2018 in 2019 betaald, dat dan tot de kosten van 2019 hoort.
Maar wellicht dat van alles is veranderd, ik ben ook niet meer de jongste.
Ik denk niet dat we het eens zijn. Ik neem aan dat het CAK en VWS gebonden is aan richtlijnen over op welke wijze inkomsten en uitgaven/kosten te administreren en publiceren. Daarin spelen begrippen als transactie-en kasbasis een rol. Wel vind ik dat de Verzekerdenmonitor wel wat duidelijker en meer gedetailleerd kan zijn over de oorzaken van sterke fluctuaties van jaar op jaar in met name de kosten (per woonland).
Sinds 1 mei 2010 regelt de Verordening dat gepensioneerden en uitkeringsgerechtigden en hun gezinsleden zonder voorafgaande toestemming zorg kunnen ontvangen in Nederland. Het gaat dan om zorg volgens de Wlz en Zvw.
begrijp ik hieruit dat je gewoon als resident bijvoorbeeld in portugal, dus verdragsgerechtigde terug kan gaan voor behandeling in Nederland zonder voorafgaande toestemming???
Ja, dat kan (als je verdragsgerechtigd bent ten laste van het CAK of ZVW-verzekerd). Gebruik van de EHIC is voldoende. Wordt die niet geaccepteerd dan contact (laten) opnemen met Buitenlands Recht Zilveren Kruis (of daar achteraf declareren).